Παρουσία του αγίνωτου ακόμα εσύ
σε ποιο άγνωστο εντός μου νησί
κατοικείς
και για όσα δεν είπαν ποτέ οιωνοί
σε ακούω με σειρήνας φωνή
να καλείς;
Γιατί τρέμει η γη των ηπείρων;
Σε ποια φυλή πατάς ονείρων
να βγεις;
Κρυμμένο μέσα μου πλάσμα ποιών θεών εντολές
εκτελείς;
που όλο λες
«μοναχά αν με δεις θα σωθείς»;
σε ποιο άγνωστο εντός μου νησί
κατοικείς
και για όσα δεν είπαν ποτέ οιωνοί
σε ακούω με σειρήνας φωνή
να καλείς;
Γιατί τρέμει η γη των ηπείρων;
Σε ποια φυλή πατάς ονείρων
να βγεις;
Κρυμμένο μέσα μου πλάσμα ποιών θεών εντολές
εκτελείς;
που όλο λες
«μοναχά αν με δεις θα σωθείς»;
6 σχόλια:
τώρα που οι σκέψεις μου
λιώνουν
από τη γύμνια των ονείρων,
τώρα που οι φωνές μαζευτήκαν
στη φλόγα του θέλω,
τώρα αγαπημένε,
θα σωθώ
στο αναρίθμητο αγκάλιασμά σου.
θα σωθεί άραγε..;
κι αν αντικρύσετε ο ένας τον άλλον, ποιός καθρέφτης θα γίνει κομμάτια χείλια και πώς θα ενωθείτε και πάλι ξανά;
φιλιά βρόχινα...
Αγαπημένη μου Γωγώ
αναρίθμητες μόνο οι φλόγες της ψυχής
που στην πιο μεγάλη αγκαλιά ζεσταίνουν
όσα τα θέλω της ζωής
τα όνειρά μας ραίνουν…
ναι Μαρία,
θα σωθεί...
Καλή μου νεράιδα,
ο καθρέφτης από μέσα μόνο σπάει
όταν τον ξεχειλίζει το άδειο
και κανένα του κομμάτι δεν κολλάει
όποιον κι αν έχει άγιο…
Δημοσίευση σχολίου