Θα καθίσω πλάι σου μια μέρα
με τις χούφτες μου γεμάτες σπόρους σιωπής
από όσα ποτέ δεν σου είπα
και έτσι ολόκληρο θα στο προσφέρω
«άνθισε το εσύ» θα σου πω
ποτίζοντας το
με λέξεις σβησμένες απ’ τα γραμμένα στην άμμο
με θροϊσματα και σταγόνες βροχής πάνω στα ίχνη
και αν σου μαραθεί με μια σιωπή πιο μεγάλη
φύλαξε και πάλι τους σπόρους
γιατί κι άλλα θα γραφτούνε στην άμμο
και πάντα θα φυσά και θα βρέχει…