κάτι δώρα για σένα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΜΙΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

ίδιο βαγόνι...ίδια θέση...ίδιο τρένο

η θύμηση είναι η άλλη μας διεύθυνση...
εκεί που συναντιούνται βιαστικά
ανεξόφλητο με πεπρωμένο...

ελευ...ΘΕΡΙΑ...

πότε κλαίγοντας για κείνα που ξεχνάμε

πότε λησμονώντας για τι ακριβώς κλάψαμε

γυμνοί από λόγια που δεν θα ξαναπούμε

ήσυχοι πάμε, πράοι

κι ανυποψίαστα ά λ λ ο ι ....

της θύμησης μέθη...

Της θύμησης πέλαγο εσύ

που ακούς το βυθό και σωπαίνεις

που ρωτάς του Οδυσσέα το νησί

τι είναι νόστος και τι όταν πηγαίνεις

ποια σχεδία βυθού να ανεβώ

στα βαθιά της ψυχής να σε βρω;

Σε ποια ακτή περιμένεις;

Και ποιο κοχύλι ανοίγεις και βγαίνεις

απ’ τη μνήμη μου μέθη;

Κι από εκεί που έπλεε μόνο το "ζω"

πως στα δίχτυα σου πάλι ευρέθη;

και σπαρταράτε στη μνήμη κι οι δυό;

να ονειρεύεσαι...αφιερωμένο στον ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΓΙΟ

μη με λησμόνει...

ΨΑΞΕ (μουσική Ν. Μαυρουδή - τραγούδι Μ. Τσαϊρέλη - στίχοι Γ.Ποταμίτης)

το φάντασμα της πόλης είναι εδώ!

ψυχή κατειλημμένη...

...μια δημιουργία πάνω σε δυο ποίηματα του Κ. Καβάφη

ΕΜΠΟΡΟΡΑΦΕΙΟΝ "Η ΕΛΛΑΣ"

Ο άγνωστος μέσα μας άνθρωπος...

το σώμα του καλοκαιριού...

στα ίχνη του τέρατος...

αυτό...

Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα
με ξυπνάει κάθε νύχτα και λέει:
"όσα έστειλες ποτέ μου δε τα ‘λαβα
και όσα μου ξόφλησες γίνανε χρέη"...

αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα
με πλησιάζει τη μέρα και κλαίει
γλύφει τα μέσα μου χείλη
κι αυτά που μετάλαβα
αρπάζει φωτιά και με καίει...

ίσως αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα
να ήταν και η μόνη αλήθεια
για ένα τσιγάρο που στα όνειρα
απ’ τη μέσα μου μάνα το άναβα
μα όταν ξυπνούσα
το πατούσα και το ‘σβηνα
μη το μάθει
η έξω η μάνα μου
και η θειά μου η συνήθεια…

ΕΘΕλΟΥΣΙΑ ΟΔΟΣ (μέρος πρώτο)

πάντα θα χανόμαστε

ανάμεσα στο δρόμο που δεν γυρέψαμε ποτέ

και σε εκείνον που δεν βρήκαμε ακόμα...

της σιωπής η οδύνη

νόμων ανομήματα

Οι θεοί της μοναξιάς
αιώνες τώρα
ξυπνάνε τη νύχτα
κοιμούνται τη μέρα
κι όταν σβήνει το φως
γράφουν νόμους
σε ένα άγαλμα δίπλα.
Nόμους
που κανένας της μέρας θεός
δεν μπορεί να αλλάξει
γιατί τους έχουνε φτιάξει
την πρώτη του σύμπαντος νύχτα…
νόμος πρώτος:
«στη μοναξιά να φέγγει
πιο πολύ το φεγγάρι
γιατί όταν είναι εκείνο στη χάση
θα φέγγει η μοναξιά πιο πολύ»
νόμος δεύτερος:
«τη μοναξιά
δεν μπορεί κανείς να διατάξει
μα μπορεί μοναχή να χαθεί
αν ο τρίτος ο νόμος προστάξει»
τρίτος νόμος:
«δεν έχει ακόμα υπάρξει»
γιατί την πρώτη του σύμπαντος νύχτα
της μοναξιάς οι θεοί
για να έχουνε θέση στο άγαλμα δίπλα
κάποιο άγαλμα άλλο
στην άβυσσο είχαν πετάξει.

δυο οι φόβοι...

ο έρωτας δυο πράγματα φοβάται

την αλήθεια πως τελειώνει

κα το ψέμα πως υπάρχει...

εκκρεμώ...

Εκκρεμώ μεταξύ δυο ονείρων
ενός που μόλις το είδα εχάθη
και ενός που δεν είδα ακόμα
εκκρεμώ προς τα πάθη
και με ψυχή και με σώμα
μα εκκρεμώ και προς τα άλλα
που εκκρεμώντας ποτέ δεν τα ζεις
μα που αρκεί να έχεις πιεί μια στάλα
και απ’ τη δίψα στο πιόμα
μια ζωή να εκκρεμείς…

…εκκρεμώ
στα μικρά της ψυχής
τα μεγάλα.

οι ψεύτρες οι σιωπές...

Να με γκρεμίζαν οι σιωπές
να χύνονταν το πέλαγο
που είχα να ταξιδέψεις
και να έβγαζαν τα κύματα
στις έρημες ακτές
ναυάγια τις σκέψεις…
να ξέβραζε το σώμα μου
όσα η ψυχή σιωπά
και ένα γράμμα μου παλιό
του ονείρου ρυμουλκό
να έσωνε απ’ το ανείπωτο
μισοπνιγμένες λέξεις…

μα οι σιωπές με γέλασαν
κι όλο σαλεύουν μέσα μου
βύθιες επισκέψεις
αφήνοντας το ανείπωτο
για πάντα ναυαγό
και στην ακτή μπροστά
σαν θάλασσα την ερημιά
να μπεις να ταξιδέψεις.