Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Άλογα λόγια...




Άλογα λόγια διάλεξαν να καβαλάνε οι λύπες
και μπαίνουν σαν φαντάσματα στα βάθη του μυαλού
μα όλο γλιστράνε στις πλαγιές όσων παλιά μου είπες
και πέφτουνε γκρεμίζοντας κάθε μου εδώ αλλού…
εκεί που πάντα αχόρταγοι φτεροκοπάνε οι γύπες
εκεί που όλα σβήνουνε στο φως του δειλινού
κι ανοίγουνε στα σωθικά χίλιοι τερμίτες τρύπες
για να τρυπώνουν τα έγκατα του πόνου μες στο νου…

Άλογα λόγια που αντηχούν φαντάσματα του χθες
ήχοι νεκροί κι αντίλαλοι από σβησμένα χείλη
που σε ρωτούν ότι ήθελες και πάλι αν το θες
και αν αίφνης θα γινόσουνα του άλατος μια στήλη
στρέφοντας με τις στάχτες σου σε εκείνη τη φωτιά
που σου έκαψε τα όνειρα, τα ιδανικά, τη γη
κι όταν φουντώνει σου σκορπά τη στάχτη η καπνιά
κι ανατριχιάζεις σαν ακούς και πάλι την κραυγή
απ’ τα καμένα όνειρα, τους ρημαγμένους κήπους
κραυγή καθώς γκρεμίζουνε τα όνειρα τους ίππους
που όλο γυρίζουν μέσα σου και πέφτουν στα γκρεμνά
όπου έσκαβαν οράματα οι οπλές του πουθενά.


 
Site Meter