Τρίτη 1 Απριλίου 2008


Γράψε
πως μοναχά εγώ ποτέ δεν σε άφησα μόνο

μου είχε πει η μοναξιά
και το γράφω…


Πολλή η σιωπή για έναν άνθρωπο...
λέω να την μοιραστούμε!


- Από τι είσαι και λάμπεις τόσο; είπε το πουλί στο άστρο,
- από ουρανό και άφεση, απάντησε το άστρο -εσύ;
- από συγνώμη και φτερά
- και πως πετάς τόσο χαμηλά;
- πονώντας.

βίντεο - ποίηση, στίχοι Γ.Ποταμίτη μουσική Νότη Μαυρουδή τραγουδάει η Μόρφω Τσαϊρέλη

ψάξε...


Ψάξε…
για έναν τόπο που καίει φωτιά
Θυσία σε ένα θεό
που έχει χαθεί από καιρό
μα είναι τόσο κοντά
όσο στο στόμα που διψά το νερό
έλα...
σ΄ αυτόν τον τόπο που έχει καιρό
να δει ανθρώπου θωριά
κι ανάβουν νύχτα κεριά
να φέξουν σ’ έναν ναό
που τον γκρεμίζουν την αυγή θεριά
έλα...
σ΄ αυτόν τον τόπο που έχει για γη
όσα φωτίζει η αυγή
που έχει για τέλος κι αρχή
τη δική σου τη ζωή
κι ότι του λείπει το κρατάς εσύ
Ψάξε
Εθελουσία δική σου οδό
το όνειρο είναι εδώ
μα έχει χαθεί από καιρό
ένα μικρό φυλαχτό
που το φοράν οι χαρές στο λαιμό.
έλα...
κι ασ’ την ψυχή στην ψυχή να πετά
και με τα δυο της φτερά
πετά και βλέπει στη ζωή τι αξίζει η χαρά
και των αγγέλων τις ψυχές ξεδιψά.

νιώσε...
πόσα η καρδιά μοναχή δεν μπορεί
κι όσα μια μόνη ψυχή
αδυνατεί για να βρει
νοιώσε όσα φέρνει η βροχή
σε ένα δάσος που διψούν οι ανθοί


βίντεο - ποίηση Γ. Ποταμίτη Μουσική Ν. Μαυρουδή

το σώμα του καλοκαιριού...
Πάντα ήμουν μιας ηλικίας που όταν γύριζα να την αγγίξω
αυτή είχε φύγει
όπως τα Καλοκαίρια που μου άφηναν κάθε φορά
ένα σώμα πλαγιασμένο στην άμμο
σαν να ήταν κάποια άλλη εποχή να το αναστήσω…
μα όταν ανέβαιναν τα κύματα και το έπαιρναν
δεν ήξερα πως να το φωνάξω πίσω…
και ίσως να μην είχε νόημα το όνομα του
αφού κάθε επόμενο καλοκαίρι
επέστρεφε με ξένα σώματα
σώματα ναυαγών από άγνωστους τόπους…
και ίσως από παιδιά πρέπει να συνηθίζουμε τους αποχωρισμούς
αφού παντού είναι σκορπισμένοι οι κόκκοι του αναπόφευκτου
σαν απέραντη άμμος
που πότε τους ενώνουμε σε κάτι δικό μας στην ακτή
και πότε τους κάνει δικούς του το πέλαγο
για να μας μένει ακέραια η μνήμη εκείνης της αφής
από κάτι σκορπισμένο στη ζωή
που περιμένει κάποιον να το μαζέψει
και να το αφήσει
στις ακτές ενός πέλαγου που πάλι θα το κλέψει
αφού τα χέρια μέσα στα κύματα που το παίρνουν
είναι άπειρες φορές μεγαλύτερα
από δυο χούφτες ξεχειλισμένες δάκρυα
ενός μονάχα ανθρώπου…

 
Site Meter