ο ανθρώπινος αντίχειρας...

Τα εφτά θαύματα τελικά ήταν μόνο τρία
ο προπάτορας κτήνος
ο άνω θρώσκων επί πτωμάτων
και ο νυν εγγονός τους.

Αιτία ο ανθρώπινος αντίχειρας
που έμπροσθεν των άλλων δακτύλων σαν φτάσει
κάνει την αρπαγή των πάντων
οικείο τρόπο τη ζωή να περάσει…
Ενέχεται βεβαίως και το ύψος του λάρυγγα
στο επιστόμιο των σύμφωνων φωνηέντων
με την αντιλαλούσα εντόσθια σκέψη
« δικούς μου όλους σας θέλω».
Η συνήθης τροφή του μικρού κτήνους «εγώ»
το απέναντι δίποδο θήραμα «εσύ»
και η αντιστρόφως υψούμενη πείνα - ευχή
στα κελιά των προς βρώση αιχμαλώτων θηρίων
αχ να βγω
νάσαι μέσα εσύ!

Εκτροχιαστήκαμε κύριοι και κυρίες αντίχειρες του κόσμου
σε τροχιές μαϊμούδων εαυτών
συλλέκτες ασυλλέκτων σκοπών
«και στο παίρνω και δώσ’ μου»…
πολλοί οι πλανήτες επί του πλανήτη γη
και πλάνητες άλλοι τόσοι και μακραίνει η πληγή…

Στην τροχιά της αβύσσου
μετέωρες μνήμες, κομήτες σαν κρίκοι εαυτών
μιας κομμένης στο σύμπαν αλύσου
που όλο ψάλλει στα άστρα το «πάτερ ημών».

Στο πανί οι σκιές δείχνουν άνθρωπο
με άνθρωπο υπό μάλης
το ικρίωμα ντεκόρ άνισης πάλης
για όσους δεν είχαν που την κεφαλήν κλείνε…

ο «σώζων εαυτός» εμπρός όλων των άλλων
φωνάζει «αφήστε με κάτω δικός μου είμαι»
μα εκτός σκηνής ουρλιάζει «τρεχάτε»
και πατώντας τους άλλους τους λέει « με πατάτε»…

μα στο ‘πα δε στο ‘πα κτήνος παλιέ εαυτέ μου
τώρα θρώσκω προς τα άνω
και βοήθα κι εσύ Θεέ απ’ Αυτέ μου
με τα δόντια σε αγγέλου κορμί να πιαστώ, να ‘ρθω πάνω!