Να με γκρεμίζαν οι σιωπές
να χύνονταν το πέλαγο
που είχα να ταξιδέψεις
και να έβγαζαν τα κύματα
στις έρημες ακτές
ναυάγια τις σκέψεις…
να ξέβραζε το σώμα μου
όσα η ψυχή σιωπά
και ένα γράμμα μου παλιό
του ονείρου ρυμουλκό
να έσωνε απ’ το ανείπωτο
μισοπνιγμένες λέξεις…
μα οι σιωπές με γέλασαν
κι όλο σαλεύουν μέσα μου
βύθιες επισκέψεις
αφήνοντας το ανείπωτο
για πάντα ναυαγό
και στην ακτή μπροστά
σαν θάλασσα την ερημιά
να μπεις να ταξιδέψεις.
ΑΛΛΕΣ ΜΟΥ ΣΕΛΙΔΕΣ
Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009
οι ψεύτρες οι σιωπές...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)