Εθελουσία οδός η ψυχή μου
με σημάδια γυρισμού τα ψίχουλα
από παραμύθια με πουλιά πεινασμένα
μα με ίχνη βαθιά τα χαμένα
για να βρίσκουν το δρόμο πότε – πότε ξανά
όσα γυρεύαν να φτάσουν μακριά
και για σημάδια σκορπούσαν εμένα…
Εθελουσία θάλασσα η ψυχή μου
για καράβια χάρτινα βουλιαγμένα…
Εθελουσία φωνή η ψυχή μου
για όσα δεν μπόρεσε να πάρει το ψέμα.

Εύχομαι να μου χρωστάς πάντα
εκείνο το μικροποσόν
ενός χαδιού ακόμα.