Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008




Ω ! απουσία εσύ
Μαρμαρυγή θεογόνε
αλκυονίδα τρικυμισμένων άστρων
ρωγμή στο ποίημα ανθισμένη
ίριδα Θεού
νεύμα διψασμένης γης
αποτέλειωσε με !


Σε φώναξα μα δεν ήρθες.
Σου έκλαψα μα δεν ήρθες.
Πώς να σε αφήσω τώρα απ’ την ηχώ να φύγεις;
Είναι κλειστά τα ανοίγματα.
Μια χαραμάδα κάλεσμα αρκούσε.
Να σε παγιδέψω!
Να σε ακούω πάλι και πάλι εντόσθιο σφυγμό
κι απ’ το σφυγμό να πιάνω ίχνη…
και μαγνητίζοντας σου τη σκουριά στα ίχνη
να πιάνω ήχους σου παλιούς
από σκηνές
τότε που ήτανε εδώ
όλο το Είναι Σου Γυμνό και Αλαλάζον…

βίντεο - ποίηση Γ.Ποταμίτη μουσική Ν. Μαυρουδή

το πέρασμα

Κρεμάω στου χρόνου τα ικριώματα
τα πεινασμένα
φωτογραφίες και ομοιώματα
για να μη τρώνε εμένα…
Στάζω στα περασμένα ίχνη ηδύποτες παλιές στιγμές
μεθάνε οι σβησμένοι λύχνοι παραπατάνε κι οι σκιές…
Σε ξαναφέρνουν πίσω να δουν αν σε γνωρίσω…
Στην κάμαρα αχνό το φως κι εγώ περαστικός
απ’ όσα πρόλαβα να ζήσω σε δείχνω στις σκιές και λέω:
αυτή μπορούσα να αγαπήσω…
και ίσως δείχνοντας σε κλαίω και στρέφεις άλλη μια φορά σε μένα
χέρια αδειανά, μάτια θλιμμένα
και λέω δεύτερη φορά σε ότι σε φέρνει πίσω
αυτή μπορούσα να αγαπήσω…
Κι όπως περνούνε οι σκιές σαλεύουνε τις πόρτες
και φαίνονται στο άνοιγμα αιώνιοι προδότες
το λίγο ακόμα, το ποτέ μόνο δεν θα σε αφήσω
κι όσα σε αγγίζουν μια φορά και δε γυρίζουν πίσω
σαλεύει και το σάλι σου στου χρόνου τη ρωγμή
να το κρατώ και νάρχεσαι κάθε τέτοια στιγμή
που χάνομαι, που πνίγομαι, που λέω δεν μπορεί
αφού έμεινε το πέρασμα και πάλι θα φανεί…
έτσι γυρνάς και έρχεσαι, έτσι σε φέρνω πίσω
και απαντάω στις σκιές που λένε ονειρεύεσαι
μόνο αυτή που έρχεται μπορούσα να αγαπήσω….
Κι όπως περνάς το πέρασμα
πως περπατάς μου φαίνεται σε κάποια άλλη γη
που είναι οι σκιές το κέρασμα
για όσα περιμέναμε ολόκληρη ζωή
γη που όσοι πατήσαν χάθηκαν μα μείνανε εκεί
τα βήματα, το πέρασμα σαν δρόμοι μυστικοί
για να γυρίζουν κάποτε όσα θαρρείς χαμένα.
Έτσι γλιστράς απ’ τις σκιές και έρχεσαι σε μένα
κι όπως σου αγγίζουν τα μαλλιά
σκιών φεγγάρια ξένα ακούω της νύχτας τα πουλιά
να φεύγουν διψασμένα σαν λέω τέταρτη φορά
αυτή μπορούσα να αγαπήσω που σαν πηγή του επέκεινα
ανάβλυζε χαρά μα που ποτέ δεν έπινα
μήπως και δε γυρίσω.

...μα ήπιες πεταλούδα μου
είναι αλλουνού σειρά
να στάξει στην καρδούλα μου
κι η πρωινή δροσιά ...

το ξέρω παραφέρθηκα
μα δεν μπορώ κυρά μου
στα πέταλα μπερδεύτηκα
ποια είναι τα φτερά μου;

αποτάσσομαι......


Σου είπα μην έρθεις χάραμα που αποστάζω φως...
σου είπα μην έρθεις σούρουπο θα πίνω τις σκιές...
αν θες έλα στο όνειρο
που έχω καλέσει ναυαγούς
κι είναι όλοι μεθυσμένοι…


Νύχτωσε τώρα
ψήλωσε θεέ μου ουρανό
όλο το απόγεμα
μυρίζανε στο μαραμένο φως
σαν άπλυτα τα πόδια των αγγέλων.

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008


Σπασμένη μέρα
ξέσκεπα τα σωθικά της, δες
μια μυρωδιά σαν αλκοόλ πλανιέται στον αέρα
και μεθυσμένο το αύριο όλο φωνάζει μπες
με πόρτα που τρεκλίζοντας την πάει παραπέρα
μα με φτερά αλλόφρονα που όλο πετούν στο χτες…

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

για ό,τι γυρίζοντας έχει χαθεί....

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

καλώς ήρθατε.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008


Απ’ το βυθό θα σώσω ό,τι μπορώ
απ’ όσα βούλιαξε η οδύνη
όσα ειπωμένα κόντρα στον καιρό
άλλα μου λέγανε μα τα ‘πνιξε η δίνη
κι από όσα άλλα ετοιμάζει στο βυθό
σαν καθρεφτίζεται η ψεύτρα η γαλήνη

βλέποντας μέσα της το κύμα φοβερό
από ναυάγιου σπασμένο φινιστρίνι.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Κύριε
αθώωσε μου έστω ένα φύλλο
και τον υπόλοιπο καταδίκασε με
στο ίδιο πουθενά.




Όταν πνιγούμε μια μέρα
στους καπνούς τόσων χαμένων εξεγέρσεων
στεφανωμένοι φωτογραφίες λουλουδιών
από τους ρημαγμένους κήπους
θα ήθελα να κρατώ το χέρι σου
- απελπισμένος για κάτι αληθινό
έστω για να χαθούμε.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008


... σαν χέρι απουσίας από μέσα

να σε ανοίγει το σπάταλο απόν

πιο μέσα να σκορπιέσαι...

Κάποτε θα ταξιδέψω πάνω σε ένα άγγιγμα σου
όλη την απόσταση που μας χωρίζει
θα φτάσω στα χέρια σου την άκρη του κόσμου
κι από κει θα κατρακυλήσω
στον άδειο ουρανό
σκορπώντας στα άστρα πτερόεντα ίχνη
από ότι ήταν τώρα σώμα, ψυχή και σκέψη
και όλο το ακατανόητο
που τα σμίγει και τα χωρίζει
θα είναι τα απολωλότα μου δάκρυα
που απαρηγόρητα θα ξαναπέφτουν
σε ότι μια ζωή δεν κατάφεραν να αγγίξουν.






Σάββατο 22 Μαρτίου 2008


Πότε κλαίγοντας για εκείνα που ξεχνάμε
πότε λησμονώντας για τι ακριβώς κλάψαμε
γυμνοί από λόγια που δε θα ξαναπούμε
ήσυχοι πάμε
πράοι
και ανυποψίαστα άλλοι.

Πόσες φορές να μας ξεβράσει το κύμα
πόσες φορές να μας ξεπλύνει η βροχή
για να σκορπίσει στην άμμο το κρίμα
για να σκορπίσει το ψέμα η ψυχή;

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

κύριε λύτρωσε με από τα πλάσματα
που καραδοκούν στις λέξεις
να μου αρπάξουν
την μόνη μου περιουσία σε φως
στην άβυσσο σαν βγαίνω.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008


Το πιο σωστό μου λάθος ήσουνα εσύ
που πάντα επέστρεφες
αλλάζοντας ηλικίες για να μ’ ακολουθήσεις
αφήνοντας απειλητικά γράμματα πάνω στα ίχνη
σε ότι πίσω μας σέρνεται και τα σβήνει.
Άλλοτε τρέχοντας πάνω σε τείχη
ακροβατώντας σε οράματα
ανεμίζοντας σημαίες
γράφοντας συνθήματα
για ότι μας χωρίζει απ’ την οδύνη.
Κι ύστερα πάλι αλλάζοντας γνώμη
ψιθυρίζοντας τα βράδια «δεν αντέχω άλλο»,
γράφοντας στον σπασμένο καθρέφτη
με την πιο σωστή λέξη - συγνώμη
έναν απίστευτο λάθος τίτλο
πάνω στο ραγισμένο είδωλό του κόσμου το μεγάλο.


Ταξιδεύουμε στο αναπόφευκτο
παίζοντας κρυφτό με την άβυσσο
που πότε για μια ψυχή ακόμα εκλιπαρεί
και πότε για όσες έκλεψε βρυχάται…

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

πάντα θα χανόμαστε
ανάμεσα στον δρόμο που δεν γυρέψαμε ποτέ
και σε εκείνον που δεν βρήκαμε ακόμα.

Θα καθίσω πλάι σου μια μέρα
με τις χούφτες μου γεμάτες σπόρους σιωπής
από όσα ποτέ δεν σου είπα
και έτσι ολόκληρο θα στο προσφέρω
«άνθισε το εσύ» θα σου πω
ποτίζοντας το
με λέξεις σβησμένες απ’ τα γραμμένα στην άμμο
με θροϊσματα και σταγόνες βροχής πάνω στα ίχνη
και αν σου μαραθεί με μια σιωπή πιο μεγάλη
φύλαξε και πάλι τους σπόρους
γιατί κι άλλα θα γραφτούνε στην άμμο
και πάντα θα φυσά και θα βρέχει…

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008



Εθελουσία οδός η ψυχή μου
με σημάδια γυρισμού τα ψίχουλα
από παραμύθια με πουλιά πεινασμένα
μα με ίχνη βαθιά τα χαμένα
για να βρίσκουν το δρόμο πότε – πότε ξανά
όσα γυρεύαν να φτάσουν μακριά
και για σημάδια σκορπούσαν εμένα…
Εθελουσία θάλασσα η ψυχή μου
για καράβια χάρτινα βουλιαγμένα…
Εθελουσία φωνή η ψυχή μου
για όσα δεν μπόρεσε να πάρει το ψέμα.



Εύχομαι να μου χρωστάς πάντα
εκείνο το μικροποσόν
ενός χαδιού ακόμα.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008



στους ανθρώπους να δίνεσαι σαν νόμισμα
που ποτέ του δεν παίρνει ότι πληρώνει...


και στα νομίσματα

σαν ακριβό θυμίαμα
σε κάτι που δεν σώνει.

Αρκετό θα είναι πάντα στη ζωή
εκείνο που μας λείπει

και ίσως να λείπει
ένα στεφάνι ολόγιομο από λύπη
να το φοράνε στα σκοτάδια
όσοι στις χαραμάδες γλύφουν φως
και ξύνουν ξεραμένα χάδια
να βρουν τι ήταν εαυτός.


Από εκεί που κάθε φορά φτάνουμε
μέχρι ότι υπολείπεται ακόμα να χαθεί
μένει εκείνο που κρατούμε
σε ότι αγγίζουμε
θα παίζουνε αιώνια κρυφτό
όσα δεν βρήκαμε
με όσα ψάχνουμε να βρούμε.

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008


Θα ανοίξω ένα μονοπάτι ως κάτω στη θάλασσα
να το κατέβω Κυριακή
ξυπόλητος
φορώντας τα καλά μου
για να παντρευτώ τα ίχνη σου στην άμμο
και ίσως ότι γεννηθεί να έχει
του φλοίσβου το αιώνιο κλάμα
την κραυγή ενός γλάρου
που βουτά να βυζάξει το κύμα
του ορίζοντα τα άδολα χέρια
και για σώμα την αύρα
που χαϊδεύει σαν ψυχές τα καράβια
που περνούν σιωπηλά
απ’ το ίδιο το κύμα σπρωγμένα
που όλο σβήνει στην άμμο τα χνάρια.


Αν όσο ζεις ψάχνεις το ένα
στο τέλος δεν θα βρεις κανένα
γιατί κι αν πεις «βρήκα εμένα»
καθρέφτης θάναι τα χαμένα.


Τη μισή σου αλφάβητο την έμαθα
συλλαβίζοντας τα δάκρυα στα μάγουλά σου.
Την άλλη μισή δεν την έμαθα ποτέ
κι έτσι ακούω πράγματα μισά
όταν στο πρόσωπό σου βρέχει.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2008

ίσως αυτό που μας ξεφεύγει
να είναι και αυτό που μας ορίζει...



Δεν ξέρω αν προέρχομαι από τον παράδεισο
δεν γνωρίζω αν καταλήξω στην κόλαση
μα νοιώθω πως περνώ από τη γη
να πιάσω κάτι άπιαστο
που η γύρη του με ραίνει
με ό,τι κάνει τη ψυχή
αιχμάλωτη του άπιαστου να μένει.







 
Site Meter