και ίσως να λείπει ένα στεφάνι ολόγιομο από λύπη να το φοράνε στα σκοτάδια όσοι στις χαραμάδες γλύφουν φως και ξύνουν ξεραμένα χάδια να βρουν τι ήταν εαυτός.
Από εκεί που κάθε φορά φτάνουμε μέχρι ότι υπολείπεται ακόμα να χαθεί μένει εκείνο που κρατούμε σε ότι αγγίζουμε θα παίζουνε αιώνια κρυφτό όσα δεν βρήκαμε με όσα ψάχνουμε να βρούμε.