Τρίτη 11 Μαρτίου 2008


Θα ανοίξω ένα μονοπάτι ως κάτω στη θάλασσα
να το κατέβω Κυριακή
ξυπόλητος
φορώντας τα καλά μου
για να παντρευτώ τα ίχνη σου στην άμμο
και ίσως ότι γεννηθεί να έχει
του φλοίσβου το αιώνιο κλάμα
την κραυγή ενός γλάρου
που βουτά να βυζάξει το κύμα
του ορίζοντα τα άδολα χέρια
και για σώμα την αύρα
που χαϊδεύει σαν ψυχές τα καράβια
που περνούν σιωπηλά
απ’ το ίδιο το κύμα σπρωγμένα
που όλο σβήνει στην άμμο τα χνάρια.


Αν όσο ζεις ψάχνεις το ένα
στο τέλος δεν θα βρεις κανένα
γιατί κι αν πεις «βρήκα εμένα»
καθρέφτης θάναι τα χαμένα.


Τη μισή σου αλφάβητο την έμαθα
συλλαβίζοντας τα δάκρυα στα μάγουλά σου.
Την άλλη μισή δεν την έμαθα ποτέ
κι έτσι ακούω πράγματα μισά
όταν στο πρόσωπό σου βρέχει.

 
Site Meter