Έχτισα ένα βουνό στη μέση της πόλης και στην κορφή μια φωλιά
που στα σύννεφα εχάθη
ξεριζώνω καημούς και χαράζω πορεία στα πουλιά
μια πορεία που κανείς δε θα μάθει...
στην κορφή του βουνού
το θηρίο το ημέρεψα σε μια μάχη σώμα με σώμα
μα με νίκησε βλέμμα το βλέμμα…
εκεί στα ίχνη και των δυο μας το αίμα
όσα ζητούσε να δει έχουν αφήσει σε εκείνα που είδα
γκρεμισμένη στο χώμα του ουρανού μια κηλίδα…
νικημένοι κι οι δυο στην κορφή του βουνού
ημερώνουμε ο ένας του άλλου το "έλα"...
στην πλαγιά γλιστερά σκοτεινά μονοπάτια
μα φωτίζουν τα μάτια
του ημερωμένου θεριού.
Στις πλαγιές κάθε αλύτρωτου νου
ατραπός το ανθρώπινο έλα…
ΑΛΛΕΣ ΜΟΥ ΣΕΛΙΔΕΣ
Σάββατο 5 Ιουλίου 2008
ατραπός το ανθρώπινο "έλα"…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
19 σχόλια:
Ένα ποίημα σιωπή
στα φτερά των περιστεριών αφήνω,
μα φοβάμαι πως τούτος ο ήχος
χαμένος στα σύννεφα θα μείνει.
Στους ατραπούς των ματιών σου
η ψυχή γράφει τη διαδρομή
και πριν ανακαλύψει, προλάβει,
κυνηγός σημαδεύει την πένα.
Στου αβλέμονα το βλέμμα
κείτεται η φωνή μιας γραφής άγνωστης
όπου ματώνει τις φωλιές
εδώ στα παγωμένα βράχια του νου.
Χαραγμένο το «έλα»
στη νοητή γραμμή του μαζί!
Μα φοβισμένο το «έλα»
στη ντροπή της φυγής!
ποια πτερόεντα μάτια με ρυμούλκησαν πάνω
από τις κακοτράχαλες ατραπούς των "έλα"
και τώρα αναρριχούμαι μόνη με σκοινιά "μπορώ"
σε απάτητες του νου κορφές;
και πού είναι όλοι αυτοί οι υψιφοβείς μου φόβοι
που μ΄ αλυσίδες έδεναν τα πόδια μου
στους πρόποδες της αλύτρωτης επιθυμίας
κι ένας προαναγγελθείς αετός θάνατος
κατασπάραζε τα σπλάχνα της τα βράδια
και το πρωί με παρθενογεννημένα τα φτερά
εκλιπαρούσα τους περαστικούς γλάρους
ζητώντας μια μικρή ακόμα προθεσμία…
πώς βρέθηκα με τόσα άστρα λάφυρα;
μία δεσμώτης του ιλίγγου ιπτάμενη
μέσα σε σύννεφα να αιωρούμαι;
και τι είναι όλα αυτά τα τρόπαια φτερά τριγύρω
κι αυτή η υποψία παραδείσου που εκκρεμεί στα μάτια μου;
Πόσο ευκολο ειναι αραγε να ξεριζώνεις καημους...
Ας φωνάξω κι εγώ ένα ανθρώπινο έλα...
Καλημέρα.
στις κορφές των απάτητων βουνών, μια στάλα κόκκινου στα χείλη προσμένει το "έλα" που θα την γευθεί. χαμογελάει ο ουρανός και γίνεται ακόμα πιο σκοτεινός. τα θεριά ξυπνάνε τη νύχτα...
φιλιά βρόχινα...ανήμερα
Τρύπησα αίμα κι ενέχω κατά συρροή του μηδενός
μια πόλη τσίγκο κι ένα σώμα μόνο βλέμμα
που κατοικεί μια κηλίδα ήμερου θεριού στις πλαγιές
άγριου στα γλιστερά ανθρώπινα
κι άγρυπνο στο έλα των αισθήσεων γεύσεων
άφησε δυο ίχνη απ’ ιδρό
σαν στάξει σύννεφο
το άλας να ξυπνήσει σώμα
συμπτώσεις π’ ανασυντάσσονται κι’ άξαφνα κλυδωνίζουν τη φωλιά των βλεφάρων
ανασυντάσσουν ροή υπό την επήρεια ερεθισμάτων
υφάλμυρα ακροπατούν σ’ ίχνη
γύρωθε το σώμα
μισό παρμένο από βουνό και τ’ άλλο
από σύννεφο
μαζί σπουδάζουν το ημέρωμα
Το «έλα» το χώρισα στα τρία
Έπεσα
Λάθεψα
Αποχαιρέτησα
Κι έτσι πριν προλάβει, να ειπωθεί.
γίνηκε Άτοπο,…
Και τώρα το βουνό σου
Εκεί στη μέση με πληγώνει
Και με πονά
Πιο πολύ
Από τα ματωμένα νύχια του θεριού
Που ορίζει τα άβουλα χέρια μου
Καθώς τις σάρκες μου
Μοιράζουν στα σκυλιά
Έχτισα ένα βουνό στη μέση της πόλης και στην κορφή μια φωλιά
που στα σύννεφα εχάθη
ξεριζώνω καημούς και χαράζω πορεία στα πουλιά
μια πορεία που κανείς δε θα μάθει...
Θέλω να γράψω πολλά...αλλά η πένα μου στέρεψε στο ταξίδι των σκέψεων
Αφήνω μόνο μια καληνύχτα
ένα ποίημα σιωπή
απ' των δυο μας το στόμα
που ό,τι θέλει να πει
δεν το είπε ακόμα
ένα ποίημα που ζει
σε ένα άηχο "έλα"
στον καημό του "μαζί"
και στο αγέλαστο "γέλα"...
σε απάτητες του νου κορφές
ανηφορίζουν ατραποί - στροφές
αετοί πετάνε μες στα νέφη
κι από τους πρόποδες τους γνέφει
με τα φτερά το "επιθυμώ"
που αψηφάει τον γκρεμό...
όχι πάντως πιο δύσκολο από το να χαράζεις πορεία στο "έλα"...
jacki μου σίγουρα το φώναξες από κορφή
ακόμα ακούγεται η ηχώ!
νεράιδα μου γλυκιά
τη νύχτα ξυπνάνε τα θεριά
και ανεβαίνουν την πλαγιά
μα έχω εσένα για ατραπό
βρόχινο, γλιστερό σκοπό...
αφύλακτο το αίμα
κι ο άνθρωπος θεριό
με διψασμένο βλέμμα
κι η αλήθεια μες στην ατραπό
που έσκαψε το ψέμα...
να σπούδαζε το σώμα την ψυχή
κι όχι η ψυχή το σώμα
πήραμε λάθος την αρχή
και λάθος πάμε ακόμα...
καλώς ήρθες m&a
το ξαναχώρισα στα τρία
Ευλόγησα
Λάτρεψα
Αστόχησα
και πάλι ξανα τρόχισα
του λόγου τα σπαθιά
κι ας μου κοψαν τα χείλη
κι έσφιξα τη γροθιά
να διώξω τα σκυλιά...
αγαπημένε κι ακριβέ Βασίλη!
καλό μου meltemi
το ταξίδι σου η πένα...
μια καληνύχτα γλυκιά κι από μένα...
Μέρα δεν θα περάσει, στιγμή, να μην φωνάξει τούτη ψυχή το Έλα,
Πάντα μένει μόνη, φοβαται το σκοτάδι,και του έρωτα την τρέλα.
!!!
Δημοσίευση σχολίου