Ποια πόρτα άνοιξες στη μνήμη μου και μπήκες
πάνω που η λήθη πλήρωνε όλα τα χρέη μόνη;
και αναρριχήθηκε σε μια ριπή φωτός η σκόνη
από κάτι παλιές για αγορά ονείρων υποθήκες…
Με τίνος σώμα ψάχνοντας τις θύμησες μου βρήκες
ποιο πρόσωπο φοράς; ποια χέρια;
Και πως μου λες πως από χρόνια εδώ ανήκες
και ψάχνεις σε όλα τα παλιά μου τα τεφτέρια
λογαριασμούς που έχουν κλείσει από καιρό
κι εκεί που έλεγα πως μου σβηστήκανε τα χρέη
μου λες: «οφείλεις όνειρα και αγάπη ένα σωρό
η οφειλή που άφησες για πάντα θα σε καίει»…
Άσε τη μνήμη, τράβηξε ξοπίσω σου την πόρτα
ιδανικά και έρωτες τα έχω διπλά πληρώσει
σε μνήμες άλλων πήγαινε τη λήθη τους και ρώτα
με πόση μνήμη θάνατο τα έχω ξεχρεώσει.
14 σχόλια:
Καμια πορτα δεν ανοιξε..
Γιατι πολυ απλα την εχω εγω σπασμένη..
Αχ Γιωργο..τα σημερινά σου με σκοτωνουν..
Χθες ο θυμός σήμερα η λήθη αύριο ηγλυκιά ανάμνηση.
Τα χάδια μου τα πέταξα
στης λήθης το πηγάδι
να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι.
κι εκεί που νομίζεις πως ξεχνάς
εκεί ανακαλύπτεις
πως όλα χρέη είναι απλήρωτα
της ψυχής οι αναμνήσεις...
λίγο όνειρο και λίγο από αγάπη
λίγο σύννεφο και λίγο από λάθη
όλα εκεί ποτέ τους να μη σβήνουν
κι έρχονται ξανά και ήσυχο να μη σ' αφήνουν...
φιλιά βρόχινα...
Σε ποια πύλη μυστική
Είναι κρυμμένη μια μνήμη
Χρεωμένου ονείρου;
Ο τόκος του πατημένου ονείρου
Αντικλείδι της θύμησης!
Αχ!!! Αυτά τα χρέη
Ακριβέ μου Γιώργο
Δεν ξεπληρώνονται ποτέ!!
Κι οι τοκογλύφοι,
μεσ’ στις πλουμιστές τις μάσκες
Τρίβοντας τα χέρια τους,
παραμονεύουν,...
Το αίμα μας και τα όνειρα μας
πρόστυχα μαζεύουν
Και μας ρίχνουν άχρηστους
και χρεωμένους στο σωρό,…
θαρρώ πως ανοιξα μιά πόρτα στην ομορφιά των στίχων σου.
Να ευχηθώ καλό καλοκαίρι, χαρούμενο και ξεκούραστο, αλλά πάντα με δημιουργίες!!!!
Μαρία
καμιά πόρτα δεν κλειδώνει στα χρέη στη μνήμη τελικά, όλες είναι με τις κλειδαριές σπασμένες...
γλυκιά μου jacki,
ελπίζω τα χάδια να τα πέταξες σε πηγάδι με μπόλικο νερό
υπάρχουν τόσοι διψασμένοι...
νεράιδα μου γλυκιά,
αυτή είναι τελικά η μοίρα μας
εμάς των ανθρώπων
εσύ συνέχισε να πετάς
πάνω από αυτά...
και ρίχνε μας και κανένα βρόχινο που και που (απ' τα καλά όμως)
Αγαπημένη μου Γωγώ,
η θύμηση φαίνεται πως έχει πασπαρτού και ανοίγει όλες τις πόρτες και το κακό είναι ότι ανοίγει ακόμα και όταν είμαστε στα πιο μέσα δωμάτια του ονείρου...
ακριβέ μου φίλε Βασίλη,
πάντα χρεωμένοι οι μαθημένοι να εξοφλούν με ένα ακόμα χρέος...
anastasia,
καλώς ήρθες
θα σου έχω πάντα ξεκλείδωτη την πόρτα...
καλό καλοκαίρι
γλυκιά μου surrealist!!!
Δημοσίευση σχολίου