Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Άλογα λόγια...




Άλογα λόγια διάλεξαν να καβαλάνε οι λύπες
και μπαίνουν σαν φαντάσματα στα βάθη του μυαλού
μα όλο γλιστράνε στις πλαγιές όσων παλιά μου είπες
και πέφτουνε γκρεμίζοντας κάθε μου εδώ αλλού…
εκεί που πάντα αχόρταγοι φτεροκοπάνε οι γύπες
εκεί που όλα σβήνουνε στο φως του δειλινού
κι ανοίγουνε στα σωθικά χίλιοι τερμίτες τρύπες
για να τρυπώνουν τα έγκατα του πόνου μες στο νου…

Άλογα λόγια που αντηχούν φαντάσματα του χθες
ήχοι νεκροί κι αντίλαλοι από σβησμένα χείλη
που σε ρωτούν ότι ήθελες και πάλι αν το θες
και αν αίφνης θα γινόσουνα του άλατος μια στήλη
στρέφοντας με τις στάχτες σου σε εκείνη τη φωτιά
που σου έκαψε τα όνειρα, τα ιδανικά, τη γη
κι όταν φουντώνει σου σκορπά τη στάχτη η καπνιά
κι ανατριχιάζεις σαν ακούς και πάλι την κραυγή
απ’ τα καμένα όνειρα, τους ρημαγμένους κήπους
κραυγή καθώς γκρεμίζουνε τα όνειρα τους ίππους
που όλο γυρίζουν μέσα σου και πέφτουν στα γκρεμνά
όπου έσκαβαν οράματα οι οπλές του πουθενά.


17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

.... κι είπα ν' αφήσω και τα καμένα όνειρα και τα γκρεμνά...
κι ήρθε μια όπλη κάτασπρη
είπε ντύσου νυφάδα
και έψαχνα τ' άσπρο αναριχτά τους ώμους
δεν ακολούθησε η γη
μόνο φωτιά στο κατόπι
σκόρπια
κι ανατρίχιαζα
σ' εκείνα τα σβησμένα χείλη..

don's dark side-Δ.Ψ είπε...

αντιλαλος από το πουθενά, μια καλημέρα σαν κραυγή..

Τζούλια Φορτούνη είπε...

ξοπίσω από τις οπλές των αλόγων λόγων σου
αναβλύζει βιολετί αλάτι η λύπη
στήλες άναλες οι δραπέτες πειρατές μου φόβοι
που την πόλη της βιβλικής σιωπής σου εθελουσίως λεηλάτησαν

στου πουθενά αντίπερα τι κι αν στέκεις νικητής;
υγροί οι δρόμοι της συνενοχής
και η αμαρτία παραθαλάσσια κραυγή
που αντηχεί στα σύνορα
κρουστά χείλη που ήσουν κάποτε
και με το μπάσο της ψυχής δονούσες
την ερυθρά θάλασσα της λύπης μου

πού ενεδρεύεις μέλλον
με "ιπποδόρια" οράματα...
γιατί με ματιά θανατηφόρα
στήνεις παγίδες σε νεογνά ονείρων;
"μην περιβλέψεις οπίσω σου δια να μη απολεσθείς"
κι αν απολεσθείς –μόνο τότε- κοίταξέ με…
άλογο θαύμα που θα ιππεύω…

Μαρια Νικολαου είπε...

Aγαπω ιδιαιτερα το στυλ αυτης της γραφής..

Unknown είπε...

λόγια χωρίς...

λόγια με...

μα τα φιλιά βρόχινα...

Unknown είπε...

αν θες λόγια να μου πεις να μη ξεχνάς πως είναι αέρας κι αν θέλεις λόγια αγάπης να μου γράψεις
ποτέ πάνω στην άμμο να μη το κάνεις
με αίμα γράψτο στο κορμί απ τη μεριά που η καρδιά μου για σένα θα χτυπάει...

Τη καλημέρα και την αγάπη μου

Βασίλης είπε...

Άλογα Λευκά
Τα λόγια σου, για μας
Καθάρια, Ατίθασα
Με μάτια μεγάλα, εκφραστικά
Μας παίρνουν μακριά
Απ’ τα φαντάσματα του χτές
Κι αφήνουν πίσω στη σκόνη τους
Ότι φωτιά σημάδεψε και μας ξόδεψε φτηνά

Πονάνε βέβαια τα λόγια σου
Καθώς τα ξεριζώνεις, απ’ τη ψυχή βαθιά
Σε ματώνουν Ακριβέ μου Γιώργο
Κι όσο εσένα σε πονούν
Τόσο εμάς μας ξεδιψούν
Και μας λυτρώνουν

Για ακόμα μια φορά Σε Ευχαριστώ

Γωγώ Πακτίτη είπε...

Να καλπάζεις,
σαν τη σιωπή πάνω σε νέφος θλίψης
και ύστερα να μετράς τα ίχνη του αλόγου
που άφησε στους κόκκους του χρόνου,
σαν οι οπλές του ανάλαφρα
σχημάτιζαν το δάκρυ.
Να αγκαλιάζεις τον δυνατό λαιμό
και ν’ ακουμπάς με σιγουριά
τη χαίτη του ονείρου,
για να είσαι βέβαιος, ότι δίχως
ηνία ταξιδεύουν τα ιδανικά.
Το πρόσωπό σου ένα χάδι μακρινό
στο λευκό κενό της απουσίας ,
σχηματίζει χείλη από λεπτά ελάσματα
κραυγής, κόβοντας ήχους έρωτα ξένου.

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Ντύσου λοιπόν νιφάδα
και άσε τον αέρα να σου πει
με τι ανάσα φέτος θα φοριέται το λευκό
και που το ανατρίχιασμα τρυπώνει
κι ύστερα άγγιξε τη γη
από εκεί που ξημερώνει
να φέγγει και να ανάβει αναλαμπή
σαν καίγονται οι άνθρωποι οι μόνοι…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Καλέ μου Δον,
Όποιος καλπάζει πουθενά
τον εαυτό του προσπερνά
κι όπως μπροστά περνά
γίνονται πρώτα τα στερνά…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Γλυκιά μου μωβ,

Τις βιβλικές σιωπές λεηλατούν
οι καβαλάρισσες σκιές
και από πίσω ακολουθούν
οι πεζοπόροι πειρατές…
άλογα λόγια καβαλούν κι οι δυνατοί οι πόνοι
τα θαύματα κι οι ερχομοί
κι ότι κοντά ζυγώνει
για να μη το γκρεμίσουνε του λόγου οι ποταμοί…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Πολύ σε ευχαριστεί Μαρία
για την ιδιαίτερη αγάπη
λέξη προς λέξη
ετούτη μου η γραφή…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Φιλιά χωρίς…

Φιλιά με…


μα τα λόγια ΑΛΟΓΑ…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Καλή μου Κλειώ,

Άλογα λόγια θα σου πω
να σκάβουνε στην άμμο οι οπλές
να βρίσκουν πάντα ατραπό
τα όμορφα λόγια που μου λες…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Έτσι Βασίλη σύντροφε και φίλε μου καλέ,

…άλογα και λεβέντικα
σαν το άλογο του Άρη
του μαυροσκούφη ονειρευτή
που άδικα και μπαμπέσικα
ο χάρος είχε πάρει…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Ναι, αγαπημένη μου Γωγώ,

Καλπάζοντας θα προσπερνώ
σαν θα πατώ τους τόπους
που αφήσαν το όνειρο κενό
και χέρσους τους ανθρώπους.

Ανώνυμος είπε...

άσπρο άλογο...τέλειο!!!Το αγαπημένο μου!
σαν τα όνειρα...
Όνειρα διάλεξαν οι....
... νεραίδες να καβαλάνε!
Δεν ειναι βάρος το φορτίο το ευάγκαλον....
αλλα..
ανακούφιση..
αναψυχή...
ομορφιά..
γοητεία...
και δύναμη!

αμαλία

 
Site Meter