Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

είδωλο βγες έξω!


Έλα έξω είδωλο
σήμερα πρέπει να μείνω οπωσδήποτε μόνος
έχω κρατήσει στον καθρέφτη μονοθέσιο εξώστη
και ένα καθρέφτισμα απέναντι κενό…
νάχω μπροστά μου τον καθρέφτη αδειανό
να κάτσει απρόσωπος απέναντι για μια φορά
κι άδειος ο πόνος…
Ναι μου κατάντησες πληγή
και υποψιάζομαι
πως μου γυρνάς την πλάτη όταν φεύγω
και στων ειδώλων το κουρέα πας τον σιχαμένο
κι όλο με νέες άσπρες τρίχες μου γυρνάς
και μου λες πως πρέπει να βαφτώ πρωτότυπα κι εγώ
να μη σε πάρουν για αντίγραφο απολωλός και ξένο…
Βαρέθηκα. Το ακούς;
και πάψε να μου λες κατάμουτρα
πως θέλεις να γεράσουμε μαζί και άλλα κρύα τέτοια.
Αυτά σε αυτόν που σου έβαψε έτσι γκρίζα τα μαλλιά
σε αυτόν που έτσι γυμνό σε αφήνει μπρος μου να γυρνάς
και μαρτυράει ποιον αφρό ίδιο ξυρίσματος να παίρνεις…

Έξω είδωλο λοιπόν!
Πάρε αφρό, ξυράφια και πετσέτα
και έλα από δω…
Μόνο σαν φεύγεις
κράτα το κρύσταλλο για λίγο ανοιχτό
και άσε με στα χείλη να σε αγγίξω σαν θα βγαίνεις
θέλω να δω
εάν εκείνη η ουλή στο κάτω χείλος που χρόνια την κοιτώ
πονούσε ίδια με αυτήν που όταν κόβονταν εδώ απ' έξω με πονούσε...

...μα πριν να κλείσεις πίσω το γυαλί δώσε μου λίγο τον αφρό
και σκύψε να γράψω στο κρύο του καθρέφτη το κενό :

14 σχόλια:

Τζούλια Φορτούνη είπε...

ειδώλων αντιφέγγισμα ψυχή μου
ραγίζεις την αχλύ των ονείρων
σε θαμπό καθρέφτη χρόνο
χαμογελάς τζοκόντα των στιγμών

δεν ήσουν εσύ
που έμοιαζα
εντός σου κοίταζα
την παραμόρφωση...
τα σχήματα καπνού
που έγινες,
τσιγάρο,
ζωή μου...

Μαρια Νικολαου είπε...

Kι αυτη πονουσε όπως και συ
κι έτσι σε κοίταζε από "μέσα"..
Ειναι οι ψυχες αυτες που καθρεπτίζονται μες στο διαφανο γυαλί μα δεν το λενε μηπως και μας τρομάξουν..
Και ξερεις κατι;
Πιότερο πονουν εκεινες.. γι αυτο κι αν κανεις το τζάμι να σπασεις, θα γεμισεις αιματα..

Καλημερα Γιώργο και καλη βδομαδα ..

Unknown είπε...

όταν τα μάτια κλείσει το γυαλί
θα σκύψω να του δώσω ένα φιλί
εκεί στο μέρος που πονά
κι ύστερα θα φύγω στη νυχτιά...

να ξυπνήσεις το πρωί...

...με νέα κόκκινη πληγή...

...μα να ξέρεις, θα 'ναι ηδονική...

φιλιά βρόχινα...

Γωγώ Πακτίτη είπε...

και αφού μπορείς
στον καθρέφτη σου να γράφεις,
άλικη πένα η μοναξιά
χαράζει ουλές
στων δαχτύλων τις υποψίες.
πίσω από το το είδωλό σου
κρύβομαι,
να ξεθωριάσω αντίγραφο
και να πλημμυρίσω το κενό
με πρωινά αξύριστα
δίχως αφρούς και λάμες
πλανεμένες!

"ένα χαμόγελο είμαι, στη βραδινή ουλή σου"

Ανώνυμος είπε...

Κατ’ εικόνα στην έκφραση…εφ’ όσον από το κάτοπτρο αφαιρέσεις την διαφάνεια… Είναι τόσο μα τόσο θελξίνους που ξεγελά, τόσο μα τόσο επιμελημένα ευθυγραμμισμένη, ώστε καμία ύπαρξη πτυχής να την καθιστά πρόδηλη.
Η αφαίρεση μπορεί να προκαλέσει πόνο.
Το ακριβές είδωλο αγγίζεις...δες η ματιά, αν λίκνο στα μάτια σου σταθεί μην φοβηθείς.
Λευκή αναπαράσταση εκείνης της έφηβης, γυμνής, μοναχικής, δίχως το καπέλο της ασάλευτης εικόνας…είσαι - είμαι.
Κι όλα τα μικρά που μεγάλα λογίζονται, θρυμμάτισε.
Ρυτίδα την ρυτίδα ψηλάφισε, εκείνες που στέκονται, και εκείνες που κρύβονται στη μνήμη
αιματώνομαι κοπίδι και γυαλί γδέρνω στο λίγο ανοιχτό
αγγίζω τον αφρό στα χείλη
και κάπου εκεί στην γκρίζα την ουλή γράφω εντός και εκτός…
δεν φεύγει
δεν φεύγω
διπλό το είδωλο εγώ
η μονοσήμαντη μου γύμνια


"κάτροπτο"

στο αντιφέγγισμα σου ποιητή!

Myrto είπε...

γιώργο,

ξεκρέμασα
τον καθρέφτη
και στη θέση του
κρεμάστηκα.

Τον ξεγέλασα
τον άθλιο.
Τώρα αυτός
θα είναι
η αντανάκλασή μου.

Και εγώ
το σαρκαστικό του γέλιο.

Βασίλης είπε...

Ξυράφι, από μπαρμπέρικο παλιό
χαρακώνεσαι με δαύτο χρόνια τώρα
κάθε πρωί
και έπειτα ματώνεις όλη μέρα
ακονίζεις τη λάμα του, μες στη μοναξιά και
σε άδεια κτήρια αφήνεις τ’ άψυχο είδωλο σου
μα ούτε στιγμή μη κοιτάξεις εντός σου
κι ούτε στιγμή μπροστά του, μην τολμήσεις
στον σκεπασμένο καθρέφτη σου
μη σταθείς
γιατί έγινε η αλήθεια του σκληρή κι άδικη
κι όλο να μοιάζει με κείνο το πορτρέτο του DG,…
κι όση μπογιά κι αν ρίξεις
η μέσα, η κρύα σου καρδιά
ολότελα σε προδίνει
ξερνάει το άθλιο το χρώμα
και στυγνά κι αναίτια σε δίνει,…
και τούτος ο νέος αφρός που είναι για να μαλακώνει
βαθιά μέσα στο πετσί περνάει
και την παραμικρή ελπίδα, ισοπεδώνει
και πώς να αντέξεις αυτή την ίδια εικόνα
κάθε πρωί,…
……………………………………
Αχ Αγαπημένε Φίλε μου
Μου έλειψες πολύ
Και τόσο ξόδεμα καθημερινό, γονάτισα
Μόνο το τραγούδι σου αρκεί όμως
Ένα χαμόγελο σκληρό να περάσω και να αφήσω
Σε Ευχαριστώ!!!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Η ζωή μας σχήματα αλλάζει
έτσι μεταμορφώνεται η ψυχή μας
σε κάτι που το είδωλο δεν ξέρει
το κρύσταλλο μόνο να σπάσει μπορεί
η ζωή μας όχι
ό,τι αγαπώ με ορίζει
ό,τι αγαπώ εαυτό μου χαρίζει
εαυτό που κανένα είδωλο δεν γνωρίζει
εαυτό που κανένα είδωλο δεν ορίζει…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Μαρία και η ψυχή από μας περιμένει
και όταν κοιτάει το «έχει» μας
κάθεται μακριά μας
σκυμμένη στο δικό της «έχει είδωλο»
και σπάει μόνη της την «απόσταση καθρέφτη»
φωνάζοντας:
«πως έγινα έτσι;»

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Νεράιδα μου καλή
καμιά πληγή δεν ξέρει από μόνη της
τι είναι πληγή
εκτός αν της πληγώσεις
και τα δικά της χείλη
και της βαθύνεις τα βάθη…
Ηδονικά ή όχι…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Αγαπημένη μου Γωγώ
πίσω από τη ουλή κρύψου καλύτερα
δεν πονάει κανέναν άλλον
και πολύ περισσότερο σκέψεις και ανθρώπους
που χωρίς να τους έχεις ποτέ γνωρίσει
έχεις τη βαθιά αίσθηση ότι τους αγαπάς…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Τρομάζω στη σκέψη
ότι πίσω από το κάτοπτρο
κανείς δεν υπάρχει
γι αυτό και η πρόκληση και η πρόσκληση
να φύγει από κει
και να επιστρέψει μέσα μου
να με πάρει από μένα
και να με ξαναδώσει σε μένα
δίδυμη γνώση
δίδυμη απελπισία
και ότι άλλο αυτή η επιταγή περιέχει…

Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου mist!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Μαρία,
δεν έμαθα ποτέ
ποιος γελάει πιο σαρκαστικά
εγώ ή ο καθρέφτης
και ποιος ξέρει
να ξεκρεμάει τον άλλον
από τη θέση του
και αλήθεια δεν θέλω να ξέρω
πόση παγωνιά νοιώθει το γυαλί
από μέσα
είναι τόσο κρύα κάποτε
κι εδώ έξω….

Σε ευχαριστώ!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Βασίλη φίλε μου καλέ,
πρέπει να σου ομολογήσω ότι φορές φορές
σκέφτομαι αξύριστος να μείνω
γιατί έχω τα χτένια μου σε αχρηστία
και γιατί όχι και τα μαλλιά πλεξούδες να τα πλέξω
και δεν το κρύβω
πως έχω εκείνη την ακράτητη επιθυμία
τον εκεί μέσα δόλιο μπαρμπέρη
από εδώ έξω να πτωχεύσω!

 
Site Meter