ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΟΔΟΣ

Ενα βράδι ήρθε στο όνειρο μου
ολόασπρη η πεθαμένη, πορτοκαλί μικρή μου πεταλούδα
"γειά, καλώς ήρθες" μου είπε και κάθησε στον ώμο μου
"μα εγώ δεν πέθανα ακόμα " της απάντησα
"που το ξέρεις;"
"δε βλέπεις που ακόμα ονειρεύομαι;"
"τότε καλώς ήρθα" φτεροκόπησε χαρούμενη
και παίρνοντας τα πρώτα φωτεινά της χρώματα
πέταξε σε όλη τη ζωή μου πίσω
ώσπου ξαναβγήκε από το ίδιο παράθυρο που είχε μπεί
- σε κείνο το παιδικό μου πρωινό.
Από τότε δεν την ξανάδα πουθενά
όμως ξέρω καλά
πως πάντα υπάρχει μιά αόρατη πορτοκαλί γραμμή
που ξεκινάει από κάτι αγαπημένο που έχει από καιρό τελειώσει
- μα επιστρέφει γιά ένα "γειά"
και καταλήγει σε κείνο το μικρό ανάχωμα του κήπου
που αναπάντεχα μισά όσα αγαπήσαμε τα θάψαμε.