το πέρασμα
Κρεμάω στου χρόνου τα ικριώματα
τα πεινασμένα
φωτογραφίες και ομοιώματα
για να μη τρώνε εμένα…
Στάζω στα περασμένα ίχνη ηδύποτες παλιές στιγμές
μεθάνε οι σβησμένοι λύχνοι παραπατάνε κι οι σκιές…
Σε ξαναφέρνουν πίσω να δουν αν σε γνωρίσω…
Στην κάμαρα αχνό το φως κι εγώ περαστικός
απ’ όσα πρόλαβα να ζήσω σε δείχνω στις σκιές και λέω:
αυτή μπορούσα να αγαπήσω…
και ίσως δείχνοντας σε κλαίω και στρέφεις άλλη μια φορά σε μένα
χέρια αδειανά, μάτια θλιμμένα
και λέω δεύτερη φορά σε ότι σε φέρνει πίσω
αυτή μπορούσα να αγαπήσω…
Κι όπως περνούνε οι σκιές σαλεύουνε τις πόρτες
και φαίνονται στο άνοιγμα αιώνιοι προδότες
το λίγο ακόμα, το ποτέ μόνο δεν θα σε αφήσω
κι όσα σε αγγίζουν μια φορά και δε γυρίζουν πίσω
σαλεύει και το σάλι σου στου χρόνου τη ρωγμή
να το κρατώ και νάρχεσαι κάθε τέτοια στιγμή
που χάνομαι, που πνίγομαι, που λέω δεν μπορεί
αφού έμεινε το πέρασμα και πάλι θα φανεί…
έτσι γυρνάς και έρχεσαι, έτσι σε φέρνω πίσω
και απαντάω στις σκιές που λένε ονειρεύεσαι
μόνο αυτή που έρχεται μπορούσα να αγαπήσω….
Κι όπως περνάς το πέρασμα
πως περπατάς μου φαίνεται σε κάποια άλλη γη
που είναι οι σκιές το κέρασμα
για όσα περιμέναμε ολόκληρη ζωή
γη που όσοι πατήσαν χάθηκαν μα μείνανε εκεί
τα βήματα, το πέρασμα σαν δρόμοι μυστικοί
για να γυρίζουν κάποτε όσα θαρρείς χαμένα.
Έτσι γλιστράς απ’ τις σκιές και έρχεσαι σε μένα
κι όπως σου αγγίζουν τα μαλλιά
σκιών φεγγάρια ξένα ακούω της νύχτας τα πουλιά
να φεύγουν διψασμένα σαν λέω τέταρτη φορά
αυτή μπορούσα να αγαπήσω που σαν πηγή του επέκεινα
ανάβλυζε χαρά μα που ποτέ δεν έπινα
μήπως και δε γυρίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου