Σε φώναξα μα δεν ήρθες.
Σου έκλαψα μα δεν ήρθες.
Πώς να σε αφήσω τώρα απ’ την ηχώ να φύγεις;
Είναι κλειστά τα ανοίγματα.
Μια χαραμάδα κάλεσμα αρκούσε.
Να σε παγιδέψω!
Να σε ακούω πάλι και πάλι εντόσθιο σφυγμό
κι απ’ το σφυγμό να πιάνω ίχνη…
και μαγνητίζοντας σου τη σκουριά στα ίχνη
να πιάνω ήχους σου παλιούς
από σκηνές
τότε που ήτανε εδώ
όλο το Είναι Σου Γυμνό και Αλαλάζον…
όλο το Είναι Σου Γυμνό και Αλαλάζον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου