Σαν ψυχή η βροχή που κυλάει στο τζάμι
που σαλεύει και κλαίει και πότε πότε γελά
για ότι ζει εκεί μέσα σα να ζει σε θαλάμη
και θολώνει το τζάμι να μη το βλέπει καλά…
πως αλλάζει μορφή η βροχή
στη ζωή μας σαν στάζει
σαν υγρή παγωμένη ψυχή
τι κοιτά στο γυαλί και τρομάζει;
εκεί στη σκάλα που κανείς δεν περνά
ποια να κοιτάζει αόρατα ίχνη
κι όλο χαϊδεύουν σκαλοπάτια γυμνά
οι υγρές οι ματιές που τους ρίχνει;
τι να βλέπει που κανείς δεν γνωρίζει
κι από τοίχο σε τοίχο ποια σκιά να ζητά
και τόσα δάκρυα σε ποιόν τα χαρίζει
που βρέχει από ώρα με αναφιλητά;
5 σχόλια:
βράδιασε γρήγορα απόψε
άνοιξε το τζάμι
να μπει εκείνη η υγρή φορεσιά
που δροσίζει τον άνεμο
μιας ατέρμονης μοναξιάς
μη ρωτάς
γιατί στάλες γεμίζουν οι τοίχοι
είναι το χνώτο της σιωπής που πονά
μη ζητάς
απ' τις σκιές να μαζέψουν το δάκρυ
είναι υφάντρες που ράβουν
ξεχασμένα φιλιά
όταν πέφτει η βροχή
ονειροπόλος τη γνέθει
σ' αυλάκια κρυφά
Oσα δεν βλεπουμε εμείς..
όσα δεν θέλουμε να δούμε εμείς...
φιλιά βρόχινα...
Θλιμμένο πρόσωπο βροχής
ποιο να γυρεύεις σώμα;
Ποιάς άγονης γραμμής
βρέχεις το χώμα
κι αφήνεις αυλακιές σιωπής;
Βροχοποιό ονειροπόλο χέρι
τίνος θεού σκορπάς το πιόμα;
Κι άραγε ο θεός το ξέρει
πως μας μεθάς κι είμαστε λιώμα;
Μαρία,
Νεράιδα της βροχής,
και όσα γινόμαστε εμείς...
Δημοσίευση σχολίου