Παραπεταμένα λυχνάρια αγοράζω
ένα πνεύμα ξεχασμένο ίσως βρω
τις τρεις ευχές να ζητά μα εγώ να κοιτάζω
στα μαγικά του τα μάτια τον χαμένο καιρό…
ένα πνεύμα,
να το λένε Αντώνη, Βαγγέλη ή Νικόλα
να μη μου μιλά μα να ακούγονται όλα
των ονείρων η πόλη με τα φώτα σβηστά
οι μεγάλες αγάπες με δυο χείλη κλειστά…
να του λέω Αντώνη μη κοιτάς το φεγγάρι
να του λέω Βαγγέλη να κοιτάς πιο κοντά
να του λέω Νικόλα πόση φόρα είχες πάρει
και μας πήγες τις ζωές τόσες ζωές μακριά;
η μαργαρίτα εκείνη που μαδούσαμε Αντώνη
δεν ήταν λουλούδι, ήταν η δική μας κοπέλα
ήταν η μαγική μας η πόλη Βαγγέλη που λιώνει
ήταν ο χρόνος Νικόλα που μας έλεγε έλα…
και τώρα φύγε Αντώνη, κρύψου Βαγγέλη
χάσου κι εσύ ρε Νικόλα
πως γίνατε όλα τα λυχνάρια μια αγέλη;
Άδεια λυχνάρια πως γίνανε όλα;
ΑΛΛΕΣ ΜΟΥ ΣΕΛΙΔΕΣ
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008
παραπεταμένα λυχνάρια αγοράζω...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
θηλυκής μορφής το πνεύμα θα πάρω
μέσα από κεραυνό να σου φανερωθώ
άδικα ψάχνεις στα λυχνάρια
εκείνα είχαν ένα και μόνο σκοπό...
τρεις μονάχα ευχές ν' ακούσουν
τρεις κατάρες για ζωή
μα απ΄τους κεραυνούς ένα και μόνο θα πάρεις
το δικό μου το βρόχινο φιλί...
το δικό μου λυχνάρι
ανώνυμο είναι
χωρίς τζίνι και μάγια
δίχως γκρίζους καπνούς.
για τοιχώματα έχει
δυο χέρια αγάπης
δυο χείλη κεράσι
που τον χρόνο μελώνουν.
δεν το λιώνει ο αέρας,
δεν το στάζει κενό
δεν το κρύβει ο ίσκιος
παρά ήλιος στο στήθος
που φλερτάρει το φως.
καλημέρα αγαπημένε Γιώργο...:)
Γλυκιά μου Νεράιδα
κανένα όμορφο πνεύμα
και προπαντός θηλυκό
δεν χρειάζεται ρεύμα
για φιλί ξωτικό.
Αγαπημένη μου Γωγώ,
το πιστεύω έτσι είναι
το δικό σου λυχνάρι
κι έτσι μείνε
μέρα ήλιος και νύχτα φεγγάρι…
Δημοσίευση σχολίου