Σαρακηνών θαμμένο καράβι
του ονείρου τα φώτα ανάβει.
Καπετάνιος ο κουρσάρος το χάδι
το περνά στα στενά μέσα του Άδη
και το βγάζει στου πελάου τα νερά…
Είναι νύχτα βαθιά παντού σκοτεινιά
μα ένα άστρο που θυμάται το ναύτη
γαντζωμένο στο πρώτο κατάρτι
πειρατής του ουρανού του σαλπάρει
και κοιτάει στα σβησμένα του χάρτη
κάποια ρότα παλιά που είχε πάρει
ξεκινώντας στα μέσα ενός Μάρτη
για να λάμψει στου ναύτη τα μάτια
κι είχε κάνει το καράβι κομμάτια!
12 σχόλια:
πειρατής το Ονειρο.
Ακόμα και
βυθισμένα αστέρια
ζωντανεύει.
Μόνο και μόνο
για να τα βυθίσει
παλι
στις Συμπληγάδες Πέτρες
της Πραγματικότητας
καλησπέρα...
Eγω το βύθισα..δεν ειδες;
Κουραστηκα σκισμενα πανια να κουμαντάρω και ήθελα παρέα στο βυθό μου!!
Πήρα βαθιά ανάσα,
για να μπορέσω να σε διαβάσω
Να αντέξω κάτω απ’το νερό
Εκεί που έχεις γράψει
Εκεί που πνιγείς του ναύτη
τον καημό..
καληνύχτα
_
(η φωτογραφία μου άρεσε πολύ)
μες στα υπομνήματα των ματιών σου βυθίζομαι
μ΄ενα σκάφανδρο του ονείρου...
υπολογίζω τις κλίμακες των πόθων σου
τις ατλαντίδες σου στιγμές χαρτογραφώ
κι ένα άστρο πλοηγό
άχραντο κι εωθινό
να καίει εντός μου
T.
ψυχή βυθισμένη
στο μπλε των λέξεων...
καλησπέρα με χαμόγελο...:)
θα μείνω στο αστέρι και στα μέσα του Μάρτη. δικά μου κομμάτια που τα 'χω και θα τα 'χω...
...για όσο. για μερικά κύμματα ακόμη, για μερικά κομμάτια παραπάνω και για μερικά σκοτάδια επίσης...
...δεμένη στο πρώτο κατάρτι με σκοινί γερό μαστιγωμένη από κύματα θεριά...
...ναι έτσι θα βγαίνουν και πιο καυτά τα βρόχινά μου...
...όλα...
δικά σου...
Maria r,
ποιητής το Όνειρο
ακόμα και νεκρούς
ζωντανεύει
για μια ανάσα ακόμα
πριν γυρίσουνε πίσω...
την Καλησπέρα μου!
Μαρία μου,
Το κακό νέο είναι ότι
τώρα και πανιά
και ρούχα Σαρακηνών πειρατών
θα μπαλώνεις στο βυθό...
και το καλό νέο είναι
ότι θα σου φέγγει το άστρο
στου καταρτιού
τη σπασμένη τη μνήμη
τον πιο όμορφο ναύτη…
Νατάσα μου βγες επιτέλους,
να πάρεις μια ανάσα η καημένη…
ανησυχώ τόσες ώρες
τι αναπνοή είναι αυτή
στου καημού τα βαθιά;
( αν δεν μας το κλείσουν το blog τελικά
θα μας επιβάλουν τουλάχιστον ναυαγοσώστες)
Τ.,
ξέρεις...
κοιμήθηκα στη θάλασσα χτες
μα κάποιος βρήκε το ρόπτρο
και μου χτύπησε
στο πιο μεγάλο μου κύμα
δεν άνοιξα μάτια
γιατί είχε ανοίξει η διώρυγα πύλη
για να βγει το καράβι
που έχει κλείσει το ταξίδι μου μέσα…
Τώρα Νεράιδα μου γλυκιά,
τι να σου πω που μας πήρανε χαμπάρι;
και χίλια βρόχινα που 'χαμε στο αμπάρι
μας τα ρημάξανε Σαρακηνοί κουρσάροι...
Δεν πειράζει όμως
φτου κι απ' την αρχή
φιλι φιλί κι άλλο φιλί
κι ας μας πονάει ο ώμος
απ'τα φτερά κι από την κουπαστή
έτσι όπως φύγαμε σκαστοί!
Αρχίζω πάλι να τα μετράω
δυο δυο τα βρόχινα και πιο καυτά,
να σκάσουν από ζήλεια οι παλιοκουρσάροι!
ναι;
Γωγώ δεν σε ξέχασα,
ήθελα να μείνουμε πιο πολύ μαζί βυθισμένοι στο βαθύ μπλε...
την αγάπη μου πάντα!
Δημοσίευση σχολίου