Πίκρα, πόνος και οργή
πόρτες που βγάζουν η μία στην άλλη…
Η χαρά που μεθάει κι αργεί
κι όλο χάνει την πόρτα απ’ τη ζάλη…
Και του ονείρου η γλυκιά φυλακή
με μια πύλη ανοιχτή και μεγάλη
δεν αρνιέται ποτέ να μας βγάλει
στη φριχτή γειτονιά μας εκεί
που η πίκρα, ο πόνος κι η οργή
έχουν σπίτια, χωράφια και γη
αλλά πόρτα στενή – σκοτεινή
μα η χαρά που μεθάει κι αργεί
κι όλο ψάχνει λάθος κλειδί
θέλει πύλη ονείρου μεγάλη।
πόρτες που βγάζουν η μία στην άλλη…
Η χαρά που μεθάει κι αργεί
κι όλο χάνει την πόρτα απ’ τη ζάλη…
Και του ονείρου η γλυκιά φυλακή
με μια πύλη ανοιχτή και μεγάλη
δεν αρνιέται ποτέ να μας βγάλει
στη φριχτή γειτονιά μας εκεί
που η πίκρα, ο πόνος κι η οργή
έχουν σπίτια, χωράφια και γη
αλλά πόρτα στενή – σκοτεινή
μα η χαρά που μεθάει κι αργεί
κι όλο ψάχνει λάθος κλειδί
θέλει πύλη ονείρου μεγάλη।
6 σχόλια:
...μα κι ακόμη την πύλη να βρει
δεν θα έχει το σωστό το κλειδί
γιατί η χαρά σαν μεθά είναι τρελή
τα χαρίζει από δω κι από κει...
...κι όταν πια δυστυχώς ξεμεθά
άδικα τις πόρτες χτυπά
γιατί κανείς δεν την θέλει ως θλίψη
μόνη θα μείνει...θα εκλείψει...
Φιλιά βρόχινα...
σ' αυτή την πύλη μικρή ή μεγάλη
με την παραζάλη να χάσκει ορίων
την οργή να μεθά λησμονιά
τη χαρά να χειροκροτεί ανάσα
περιφέρων χέρια...
και πιο κλειδί αρνιέται
τέτοια μονοπάτια
όμορφο πολύ!
καλή σου νύχτα!
υ.γ.
πανέμορφη φωτογραφία!
Oμορφο το έμμετρο σου..
Μια γλυκόπικρη γεύση μου άφησε
Καλημερα
μια νεράιδα μου τόπε καθαρά
στη ψυχή μου βαθιά που είχε σκύψει
"κάθε πόρτα που ανοίγει ως χαρά
μπορεί και να κλείνει ως θλίψη"...
γλυκιά μου mist,
έχω δει μεθυσμένο κλειδί
την ορθάνοιχτη πόρτα του ονείρου να σπάει!
Μαρία,
η γεύση σου σωστή.
Έτσι ακριβώς γλυκόπικρο είναι!
σ' ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου