Κυριακή 27 Απριλίου 2008

χωρίς γράμμα πια σου γράφω...


Σου γράφω πάλι. Ακοίμητος. Άυπνος
Άγνωστες λέξεις με κατακλύζουν καθώς όλο το σύμπαν μιλάει μέσα μου για σένα.
Κι ούτε ξέρω που να το στείλω έτσι αλύτρωτο τούτο το γράμμα… Φανέρωσε μου τον τόπο…
Όσες γνωστές λέξεις ήξερα μου τις πήρε το ανεπίδοτο στα προηγούμενα γράμματα. Τι ωφελεί το χαρτί πια;
Τι ωφελεί το ευανάγνωστο στο μη ιδωμένο;
Τι ωφελεί η γραμματική στο αναλφάβητο «δεν μπορώ να σε δω, να σε έχω»;
Μου εξαντλήθηκε ο γνωστός λόγος. Τόσα «που είσαι;» τόσα «πως μπορείς μακριά;» τόσα «φανερώσου»…
Περίεργο δεν είναι; Εδώ είναι τρεις το πρωί κι ούτε που ξέρω εκεί τι ώρα σου λέει ο χρόνος πως είναι για μένα.
Τι σημασία έχει θα μου πεις πότε και πως σου απαντά η απουσία;
Ο χρόνος πάντα μετρά στα συνήθη λεπτά. Τόσα του ύπνου , τόσα του ξύπνου, τόσα του με τα μάτια ορθάνοιχτα, τόσα του απεγνωσμένου…
Στο τελευταίο γράμμα σου είχα πει πως συνήθισα πια να μη κοιμάμαι. Το νεότερο είναι ότι απ’ το φόβο μη περάσεις σε ένα κλείσιμο των ματιών και χαθείς αφαίρεσα τα βλέφαρα μου.
Μα τι να τα κάνει κανείς τα βλέφαρα μες στα πηχτά σκοτάδια; Τι να τα κάνει και τόσα όνειρα κλειστά; Ποιος θάρθει πια να μου τα πάρει; Τώρα δακρύζω θέλω δε θέλω και θολώνουν οι σκέψεις.
Ναι, να ξέρεις πως δε φταίει η θάλασσα των αποστάσεων αν οι λέξεις έχουν κάπως μουλιάσει. Και στεγνά καθαρά ολοστρόγγυλα όσα είχαν γραφτεί δεν υπάρχει κανένας μπροστά τους εκεί να τα διαβάσει…
Ναι τώρα σε άγνωστη γλώσσα σου μιλώ και γράφω.
Θα απορείς πως χώρεσαν τόσες άγνωστες λέξεις στο αδιαχώρητο ξανά και ξανά και ξανά ειπωμένο; Μα τι αξία έχει πια ο άνευ παραλήπτη σωστά αρθρωμένος ανθρώπινος λόγος θα σου απαντούσα εγώ. Και τα όσα ευανάγνωστα σου έχω γράψει όσα θέλαν να σου πουν θα έχουν πια γεράσει.
Θυμάσαι το δάσος που πάντα σου έλεγα να περπατήσουμε όταν θα ‘ρθεις εκεί;
Κάποιοι το έχουνε κάψει. Θες ένα καμένο κλαδί απ’ τα χιλιάδες «που είσαι;» Ένα φύλο που φύλαγα σαν θάλεγες το πρώτο «γεια σου, ήρθα»… Είναι κίτρινο γιατί οι ελπίδες φύλο το φύλο έτσι γερνάνε, κιτρινίζοντας. Παίρνουν το χρώμα πάντα χρυσών νομισμάτων κάτω από τα δέντρα ίσως για ξεπληρώσουν έτσι τα πανάκριβα παλιά θροϊσματα τους…
Μα και το πρόσωπο σου εντός μου είναι πια πιο ωχρό. Έχουν ασπρίσει και τα μαλλιά σου… τώρα πια δεν ξέρω αν θροϊζουν αυτά η στάχτη όταν το φύλλο ονειρεύεται λευκά και γκρίζα όνειρα στα εντός κλαδιά και εσύ στρέφεις το κεφάλι προς το καμένο δάσος…
Το όνομα σου σε όλα τα γράμματα μου έχει σβηστεί…Γι αυτό γράφω ονόματα που δεν έχουν ποτέ ακουστεί για να μη ξέρει πως σε λένε ο χρόνος. Κάποτε σε λέω ανέγγιχτη ρίζα , άλλοτε λευκό μου έλα και άλλοτε το πιο μαύρο κομμάτι στο καμένο δάσος
Ο ταχυδρόμος λέω θα έχει πολύ οργιστεί μαζί μου και ίσως τα γράμματα να τάχει πετάξει।
Μα το πρόσωπο σου πάντα εκεί. Αλλαγμένο απ’ τα χρόνια και χλωμό απ’ τη στιγμή που βαθιά μου το είχα χαράξει.
Πότε κλαις εκεί μακριά και πότε νομίζω πως λες «κι αυτό θα περάσει».
Τότε κι εγώ κάθομαι εκεί μπροστά στο κίτρινο φύλλο και μιμούμενος εσένα του λέω σε μια άγνωστη γλώσσα «γεια σου ή ρ θ α»… Μα και το κίτρινο του έχει τόπους τόπους γεράσει. Δεν με ακούει καλά τελευταία.
Και πια δεν τρέμω για σένα μα για το άρρωστο κίτρινο φύλλο.
Μη φυσήξει απ’ το «γεια» δυνατά και χαθεί σαν και σένα στο καμένο δάσος.
Ή μη πνιγεί απ’ τα φιλιά και μου πεθάνει στα χείλια…

22 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

απ’ το φόβο μη περάσεις σε ένα κλείσιμο των ματιών και χαθείς αφαίρεσα τα βλέφαρα μου.


Δεν έχω λόγια.. Ολην αυτήν την καταθεση την αιστάνθηκα δική μου.. μα τουτη τη φραση τη λάτρεψα..
Καλημερα και χρόνια πολλα

Γωγώ Πακτίτη είπε...

σφραγισμένο γράμμα,
της καρδιάς τα ειπωμένα,
ραντισμένο με ρόδα από τον
κήπο μου.
τούτη η κέρινη σιωπή,
έχει τ' όνομά σου,
με γράμματα ανακατεμένα.
έτσι, για να μη μπορεί η μνήμη
να παραδοθεί εύκολα
στη λήθη...
συντρίβομαι...
μα έτσι ξέρω ν' αγαπώ...

χρόνια καλά Γιώργο,
με λέξεις φωτιάς
και πράξεις έρωτα...

Surrealist είπε...

Σου εύχομαι ότι καλύτερο, αναστάσιμο, στα μέρη σου, δίπλα θα απαντήσω γενικώς...

Νιώθω τον σεβασμό μου προς το ύφος και την αλήθεια σου, της εσώτερη ισορροπία σου που σε "επιλογές" σου αποπνέεις, με την γραφή σου.

Λόγος που είναι ευχή από μόνος του.

Επέτρεψέ μου ν΄ανταποδόσω ένα μεγάλο ευχαριστώ και την εκτίμησή μου - της αλληλοεκτίμησης χωρίς αυτοσκοπούς.

Θα επισκεφτώ και το νέο σου Blog, σιγά-σιγά, μόλις νωρίς το πρωί επέστρεψα!

Όλα καλά, την καλησπέρα μου!!

Unknown είπε...

χρόνια πολλά και καλά και ωραία γιώργο! σήμερα έχεις τη γιορτή σου!e

Unknown είπε...

θα φιλήσω το δάκρυ σου και θα το πάρω δικό μου και το κίτρινο φύλλο σου θα το προσέξω μη φύγει και χαθεί. ΄Ανεμος δεν θα φυσήξει ακόμη, παρά μόνο όταν μου πεις να τον προστάξω. Και στα χείλη τα δικά σου τίποτα δεν πεθαίνει. Απλά, αλλάζει μορφή...

Χρόνια σου Πολλά...γλυκά...ονειρεμένα...

με...

φιλιά βρόχινα...

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Μαρία,
κάποτε θα καταλάβεις ότι γράφω και από μέσα σου, όπως κι εσύ γράφεις μέσα από τους άλλους...κι ας μη το ξέρουν!


Σε ευχαριστώ!
Την αγάπη μου!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Γωγώ,
πάντα σκορπάει τα γράμματα η σιωπή
και ανείπωτα ονόματα τα κάνει
μα η βαθιά της η ηχώ
τα φέρνει πάλι μέσα μας
το ανείπωτο ένα όνομα να πάρει για να γιάνει...



Σε ευχαριστώ!
Σε έχω στην καρδιά μου (εφτασφράγιστη)!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

καλή μου Surrealist,

ειλικρινά σε ευχαριστώ και ανταποδίδω την δική μου εκτίμηση.

Σου εύχομαι χρόνια πολλά και καλά!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

abttha,

σε ευχαριστώ.

Να είσαι πάντα καλά!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

γλυκιά μου νεράιδα,

φιλώ το φιλί σου στο δάκρυ
για να σε γνωρίζει και να είναι υπάκουο
μα το φύλλο που άλλωστε δεν ακούει και καλά δεν ακολουθεί πια λόγια και δεν έχει άλλα ρούχα από τη σιωπή που προσεχτικά του φορώ...
και ύστερα τι θα πουν αν το δουν έτσι γυμνούλι με μια πεντάμορφη νεράιδα... τον ξέρεις πια καλά τον κόσμο των ανθρώπων...


Άφησε μου δυό φιλιά παραπάνω όμως να του τα δώσω εγώ!
(Τα πιο βρόχινα που έχεις. Ναι;)

Unknown είπε...

...τον ξέρω τον κόσμο των ανθρώπων μα σαν θέλω να δώσω τα φιλιά μου γίνομαι αέρας και περνώ ανάμεσά τους. Γυμνό το θέλω το φύλλο το κίτρινο κι ας μην μπορεί ν' ακούει. Μπορεί όμως να αισθάνεται κι αυτό με νοιάζει...

δυο φιλιά παραπάνω να του τα δώσεις απόψε εσύ να μην το τρομάξω... απ΄τα πιο βρόχινα κι υγρά...

...και την άλλη φορά που θα ξέρει πως είναι δικά μου, μπορεί και να μ΄ αφήσει να του τα δώσω εγώ...

....

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Του τάδωσα
και σα να συνήλθε κάπως!
Νομίζω πως ακούει και καλύτερα!

Σε ευχαριστούμε γλυκιά νεράιδα!
Καληνύχτα!

Don Psychote- Δ.Ψ είπε...

λυτρωτική στιγμή με αντάλλαγμα μια ζωή...λυτρωτικές λέξεις με αντάλλαγμα αυτή τη στιγμή..που περασα και λυτρώθηκα..μια στιγμή

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Μέσα μας ζει το ανεκπλήρωτο που εκπληρώνεται με κάθε δάκρυ,και σ'όλες τις στιγμές μας που σκοτώνουμε για χάρη του...

Υπέροχη γραφή!


Χρόνια Πολλά...:))

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Δον μου,

μια στιγμή ... μη φύγεις
δεν είσαι ζυγός και είναι της λύτρωσης η στιγμή!
Τώρα ναι μπορείς να φύγεις
είναι μονή η στιγμή!

(Σου εύχομαι η λύτρωση κάποτε να κυκλοφορεί όλες τις στιγμές!)

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

η ψυχή μου το ξέρει,

...πως μέσα μας είναι το ανεκπλήρωτο - μάνα - φονιάς
που μας πνίγει μόνο και μόνο για να μας ξαναγεννήσει...

Ευχαριστώ!
Καλώς ήρθες ψυχή μου!
( αν και το ξέρεις )

meltemi είπε...

Μου δημιούργησεις πολλές εικόνες και έφερες στα χείλη μου πολλές σκέψεις...αλλά θα σιωπήσω...δεν θέλω να χαλάσω το υπέροχο γράμμα σου και να το φτωχύνω

Σου στέλνω μια καλησπέρα και ένα ΄σε νιώθω'

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

meltemi,

το "νιώθω" είναι η μεγάλη αμοιβή μας σε μια εποχή που μας "πληρώνουν" να μη νιώθουμε.
Σε ευχαριστώ πολύ!

Τζούλια Φορτούνη είπε...

περπάτησα για πρώτη φορά
στη εθελουσία σου οδό
στρωμένη ήταν με τα παχιά σπαθιά
των σχισμένων γραμμάτων σου
λέξεις αιμόφυρτες τρέχανε ξωπίσω μου
χρόνια έγκλειστες σε κίτρινους φακέλους
-σα να τανε δικό μου το έγκλημα-
θύτης και θύμα πολλαπλών επαναλήψεων

και μια σιωπή συνοδοιπόρος
τροχήλατη κυλούσε μέσα μου
με το ποδήλατο της λύπης
θροΐζοντας το κουδουνάκι της απουσίας

κλείσε το φάκελο
με γραμματόσημο φιλί
ξόρκισε το ανεπίδοτο
με αποστολέα την απόγνωση
και παραλήπτη τη μνήμη
Δεν έχει διεύθυνση η αγάπη…

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Δεν έχει διεύθυνση η αγάπη…
Δεν έχει διεύθυνση η αγάπη…
Δεν έχει διεύθυνση η αγάπη…
Δεν έχει διεύθυνση η αγάπη…
Δεν έχει διεύθυνση η αγάπη…
Δεν έχει διεύθυνση η αγάπη…
Δεν έχει διεύθυνση η αγάπη…

Ακούς άθλιε ταχυδρόμε;

Νατασα είπε...

Ξεκίνησα να γράψω ένα γράμμα
μακρύ σαν το ταξίδι μου ίσως να είναι
Να μην μου φτάσει το χαρτί και
ν’ αρχίσω να το τραγουδώ
Πότε χαρωπά , πότε λυπημένα
Τα χρόνια μου τα μαζεμένα
μέσα στο κουτί κλεισμένα
Δίχως να σκεφτώ, να βγω μια μέρα και να τα πετάξω
Να γίνουν κομφετί στα μάτια του φεγγαριού
Ακόμη και τα δάκρια μου είναι χάρτινα
Χάνονται στον αέρα να βλέπω να διαβώ
Οι δρόμοι μου, λιμάνια για τις βάρκες
Οι βάρκες, συνένοχες στην απόδραση μου
Κι η θάλασσα ,μαζί μου παλεύει στα βαθειά
Ατέλειωτο θα είναι αυτό το γράμμα
Μισοί, θα ξέρουν την αρχή κι άλλοι μισοί, δεν
θα γνωρίσουνε ποτέ το τέλος
Και σαν τσιγάρο που στέγνωσε στα χείλια ,το φιλί
Μιας και τα χέρια μου, στις τσέπες έχωσα ξανά
Μπας και βρω ψίχουλα να ρίξω, να με βρούνε
Όσοι από σας χαθούνε στον δρόμο μου, μπροστά
Γιατί ξοπίσω αυτοί π’ ακολουθούνε ,
έχουν μικρόβιο κολίσει απ’ τα σκαριά μου
Ατέλειωτο θα είναι αυτό το γράμμα
Και μάταια προσμένω να.. πεθάνω
Ας είμαστε όλοι καλά
[natasa]

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

natasa,
των μεγάλων ταξιδιών
και των ατέλειωτων ερώτων
χαρμόσυνα σε συναντώ
στα "πήγαινε" των καραβιών
και στους αρμούς εκείνων των σκαριών
των ανεπίδοτων για πάντα οριζόντων!

πάντα μεσοπέλαγη!
Σε ευχαριστώ!
θα έρθω!

 
Site Meter