Πέμπτη 17 Απριλίου 2008


Δεν θα είμαι εδώ όταν θάρθεις.
Και ας μην έφυγα ποτέ!
Μέρες είχα καθίσει σε εκείνο το μεγάλο ψαθωτό σου
«περίμενε θα ‘ρθω»
για να έχει κάτι να περνάει την ώρα του ο χρόνος.
Πιάστηκα. Όχι στη μέση. Παντού!
Θες απ’ το πολύ χθες; Θες απ’ το χωλό το «θάρθω;» Δεν ξέρω.
Τα επόμενα χρόνια άλλαξα θέση. Πάντα βολεύει καλύτερα
το μονοθέσιο σκαμπό του
«μπορεί και να αργήσω».
Έχει βλέπεις γύρω γύρω θέα και τέσσερα επί τέσσερα πόδια.
Εκεί ομολογώ κάπως ξεπιάστηκα. Σα νάχα και οδηγό δικό μου
μόνο που του άλλαζα τις βάρδιες κάθε ώρα γιατί η αναμονή θέλει ξεκούραστο οδηγό
ειδικά όταν ανεβαίνεις του ρολογιού εκείνες τις απότομες τις δεξιές των ανυπόμονων
δευτερολέπτων τις στροφές στον τοίχο.
Έτσι φτάνεις στην κορφή της μέρας, της βδομάδας.
Ο μήνας μετά δεν έχει κορφές. Ένα οροπέδιο είναι που του λείπει το μισό βουνό.
Εκεί πας ακόμα πιο αργά. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει άλλη κορφή να περιμένει.
Κι ούτε σε κυνηγάει κανείς. Και το βουνό σου έχει αίφνης τελειώσει.
Μετά -τα ξέρεις – αρχίζει η πλαγιά του «μάλλον δε θαρθεί».

Εκεί έχει μεγάλη κατηφόρα.
Όχι, όχι προς τα κάτω. Προς τα μέσα. Μια κατηφόρα από γύρω – γύρω, από παντού.
Και όσο καλό οδηγό κι αν έχεις το «δεν θαρθεί» σε πάει μόνο του.
Δε λέω τον διασκέδασα κι εγώ τον χρόνο. Μέχρι τέλους!
Ειδικά στις ατέλειωτες στροφές του κατεβαίνοντας!
Γι αυτό λέω δεν θάμαι εδώ όταν θάρθεις!
Και ας μην έφυγα ποτέ από εκείνο το «περίμενε θα ‘ρθω» ούτε στην ανηφόρα
ούτε και τότε που απ’ το ασυγκράτητο στην κατηφόρα «δεν»
του σπάσαν μέσα μου αναπάντεχα τα φρένα!


Κι αν τύχει νάρθεις κάτσε στο ίδιο το σκαμπό
απ’ τη μεριά με τη μεγάλη κατηφόρα
κι όταν στην τελευταία της στροφή ακούσεις κάτι σαν κραυγή
πέτα από το τριαντάφυλλο κάνα δυο πέταλα
στου εξαίσιου ίλιγγου την ηδονή
σαν σε δικό σου αντεραστή
γενναία δώρα!

20 σχόλια:

Surrealist είπε...

Καλησπέρα, έχω ένα θέμα με τις φωτογραφίες των αναρτήσεών σου, δεν μου εμφανίζονται, βλέπω μόνο ένα μικρό κενό τετράγωνο περίγραμμα λευκό και μέσα μαύρο... οκ... μόνο διαβάζω, αν και θα ήθελα και τις φωτο...

Επίσης εάν δεν είχα αναρτήσει μόλις σήμερα, θα έπαιρνα προς αναδημοσίευση με link, αν μου το επέτρεπες...

το

"Κι αν τύχει νάρθεις κάτσε στο ίδιο το σκαμπό
απ’ τη μεριά με τη μεγάλη κατηφόρα
κι όταν στην τελευταία της στροφή ακούσεις κάτι σαν κραυγή
πέτα από το τριαντάφυλλο κάνα δυο πέταλα
στου εξαίσιου ίλιγγου την ηδονή
σαν σε δικό σου αντεραστή
γενναία δώρα!"

Υπέροχα αριστοτεχνικό!!!!

Καλή συνέχεια!!

Unknown είπε...

...ήρθα...

...είσαι δω...?

:)

Φιλιά...βρόχινα...ξεδιψαστικά...

Μαρια Νικολαου είπε...

Eδω εμεινα με το στομα ανοιχτο που λενε..
Με εντυπωσίασες..
Σαν να ακουγα να βγαινει απο την δική μου ψυχή τουτο το κειμενο..
Τι αλλο να πω..
απλα εκπληκτικό..
Καλημερα με τετοιες εμπνεύσεις

jacki είπε...

Πολλές εικόνες μαζεμένες σε ένα κείμενο.
Ας λένε μια εικόνε χίλιες λέξεις.
Σε αυτό το μπλοκ ισχύει μια λέξη χίλιες έξεις.
Καλημέρα.

Βασίλης είπε...

Όλη η αλληλουχία μιας φθίνουσας πορείας
Ενός χωρισμού που δεν έχει επιστροφή…
Ενθουσιασμένος με τη γραφή σου Γιώργο
Είναι υπέροχο…
Γενικά αυτό το blog έχει μυστική ενέργεια κρυμμένη...
Νιώθω πολύ τυχερός και πράγματι πλούσιος με τέτοιους φίλους.
Να είσαι καλά!!!

Myrto είπε...

@πρέπει να είμαι ειλικρινής.
Απο τότε που "αλφαδιασαν"
τους δρόμους του έρωτα
εγω αγόρασα μια πολυθρόνα
σκηνοθέτη και παρακολουθώ την παράσταση των ανελκυστήρων
της Ηδονής ..
δεν μπορεί!κάποτε θα
φθαρούν τα καλώδια που
συγκρατούν το ανεβοκατεβασμα
των πόθων. Θελω να ειμαι
μάρτυρας της ταχείας ανόδου.
(μα και της φονικής πτώσης)
Εστω και αν ο σεναριογραφος
δεν ειμαι εγω!"

γιωργο μου μου αρεσε
παρα πολυ το γραφτό σου.

καλημέρα και καλό σ/κ
εύχομαι
:)

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Καλή μου surrealist,

πάντα η ψυχή επιτρέπει
ό,τι της επιτρέπεται
και πάντα μας προτρέπει
σε ό,τι καλώς την δέχεται!


Πάρε όποτε το θες
σκαμπό, κραυγή και κατηφόρα
πρόσεχε μόνο στις στροφές
μη σου χαθεί η ώρα!

Μαζί και ένα μεγάλο Ευχαριστώ
νιώθω πως σου χρωστώ
και με χαρά στο δίνω!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

νεράιδα καλώς ήρθες
εδώ είμαι δεν με είδες
είμαι στο τριαντάφυλλο
φυλλομετρώ το "ήρθες"
που άνθισε χιλιόφυλλο
και μάρανε τις πίκρες!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Μα την ψυχή σου
...αντέγραψα Μαρία!

(αυτός είναι και ο λόγος που πάντα καθόμουνα ένα θρανίο πιο πίσω από τις νοτισμένες ψυχές)

Don Psychote- Δ.Ψ είπε...

υπέροχο ζογκλερικό με μπάλες, ο χρόνος στα χέρια σου..και το τικ τακ απ' το μολύβι στο γραφείο, του ρολογιού τραγούδι..

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

γλυκιά μου jacki,

όλο το blog είναι μια έξη
σε ό,τι τα πάντα ρει
μέσα σε κάθε λέξη!

Σου εύχομαι να είσαι καλά!
(...Γιώργος)

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Βασίλη -αληθινέ- μου φίλε,

είναι από την ενέργεια που παίρνουμε όταν γυρίζουν (ακόμα κι όταν μας πατούνε)οι τροχοί των μυστικών του κόσμου.

Τιμή μου που σε έχω φίλο!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Καλή μου Μύριαμ,

φέρε την πολυθρόνα του σκηνοθέτη μπρος απ' το σκαμπό και άφησε την πόρτα του ανελκυστήρα πίσω σου να κλείσει.
Μόνο τότε το έργο θα έχει αρχίσει στ' αλήθεια να ανεβαίνει...!

Σε ευχαριστώ (μέσα από τον ανελκυστήρα)!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Δον μου,
ίδιες οι μπάλες με άλλο χρώμα
σαν τους δικούς σου τους ζογκλέρ
όπως το ίδιο αίμα από άλλο κόμα
χύσαν στη γη και Μπους και Μπλερ!

Ανώνυμος είπε...

..θα ' ρθεί !

και θα ανεβείτε στην κορυφή! Όχι του οροπεδίου, αλλά του βουνου!
το δύσκολο όμως δεν είναι να την κατακτήσετε, αλλά να παραμείνετε εκεί...
θα τα καταφέρετε όμως γιατί θα είστε μαζί, αγαπημένοι και ερωτευμένοι!
Τότε όλα θα λάμψουν ξανά! όλα θα είναι πάλι όμορφα, και μέσα απο τα μάτια σας θα καφρεπτίζεται μια ήρεμη γαληνεμένη θάλασσα!
και αυτό που θα σας συνοδεύει, αυτο που για πάντα θα μείνει είναι οι όμορφες στιγμές, με πολλά λευκά τριαντάφυλλα !!!

καλό σας βράδυ!

Xνούδι είπε...

Θα σας το πάρω για λίγο τούτο. Θα το προσέχω. Θα το σκεπάζω να μην κρυώνει και θα του λέω παραμύθια.

Σας ευχαριστώ για τα θαύματα...

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Χνούδι μου,

πάρε ό,τι θες
και κάνε το όπως θες εσύ
κι όποτε θέλεις ξαναμπές
και πιες μου όλο το κρασί!


...όμως δεν κάνω θαύματα. Απλώς αποστάζω συνεχώς μια φράση του Λειβαδίτη: "τελικά ο κόσμος είναι μια υπόθεση εντελώς προσωπική."

Κι εγώ σε ευχαριστώ!

Γωγώ Πακτίτη είπε...

κι αν έρθεις,
εγώ θ'ανεβαίνω τις
επικίνδυνες στροφές
που ένπιξαν τα χνάρια σου,
σαν κατηφόριζες τη γεύση
του χρόνου.

καλημέρα Γιώργο...:)

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

ανώνυμε,
καλώς ήρθες εσύ!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Γωγώ,
πάτα με προσοχή στα χνάρια
είναι νωπά
και γλυστρούν ακόμα απ' την κραυγή!

Ευχαριστώ για το ρίσκο να ανέβεις!
Ελπίζω να μου πεις την εμπειρία σου!

 
Site Meter