Θυμάμαι που μου λέγανε
όταν ζωή ζητούσα
«έδωσα ό,τι μπορούσα»
κι εκείνους που δε μένανε
όταν παρακαλούσα
που λέγαν σα με βλέπανε
"κάποτε θα περνούσα…»
Θυμάμαι κι άλλους που είχαν πει
καθώς αιμορραγούσα
«πήρες την κατιούσα…»
Δεν ήξερα τι πάει να πει
«έδωσα ό,τι μπορούσα»
Και πότε είναι το «κάποτε…
κάποτε θα περνούσα…»
κι ούτε γιατί μου λέγανε
«πήρες την κατιούσα…»
Μα ούτε κανείς τους πίστευε
πως σαν αιμορραγούσα
μες στο δικό τους «κάποτε»
δικό μου κατακόκκινο ένα «αυτό μπορούσα»
έσταζε και ξεχρέωνε
όσα εγώ ζητούσα!
ΑΛΛΕΣ ΜΟΥ ΣΕΛΙΔΕΣ
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
αυτό μπορούσα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
...σαν μαντήλι απαλό
που παίρνει το αίμα απ' την πληγή
σκύβω μιας κι εγώ αιμορραγώ
να σου χαρίσω μια σιωπή
σαν την ακούσεις κράτα την
εκεί που λαχταράει
προστάτεψέ την κι άσε την
μόνο να σε κοιτάει...
Φιλιά βρόχινα...
Aυτο μπορουσα...
Το τελείωμα σου εξαιρετικό..
Καλημερα Γιώργο
Ζητάμε πολλά άραγε;
Καλησπέρα.
μαντήλι νεράιδας απαλό!...
ίσως αυτό ζητούσα
μες στην πληγή να το βουτώ
εκεί στην κατιούσα
να στάζει βρόχινο νερό
γλυκά να το κρατούσα
κι έτσι πιάσμένοι και οι δυο
να πέρναμε ... ανιούσα!
Ευχαριστώ καλή μου νεράιδα!
Μαρία,
Σε Ευχαριστώ πολύ!
την καληνύχτα μου!
jacki,
καλώς ήρθες
το επι...ζητούσα!
Δημοσίευση σχολίου